Langenberg MTB Marathon
Wiemeringhausen, 07-10-2018
Na de vlakke bedoeling en lichte teleurstelling van vorige week stond vandaag de marathon van Langenberg op het programma, tevens mijn seizoensafsluiting. Een geheel nieuw parcours van 96 kilometer met ruim 2500 hoogtemeters.
Na een heerlijke nachtrust gevolgd door een goed ontbijt in een nabij gelegen gehuchtje konden we richting de inschrijving. En niet alleen voor mij dit keer, ook Thijs wilde wel eens met de kidsrace mee doen! In koude en grauwe omstandigheden werd mijn voorbereiding gedaan om zo tegelijk met de 2/3 marathonrijders in het startvak plaats te nemen voor de start om 10:00 uur.
Eerst een korte lus achter de auto waarna we de eerste van in totaal 3 keer de grote ronde opgingen. Ik kon net bij de omvangrijke kopgroep aanklampen, lastig te zien waar ik werkelijk reed, omdat de 2/3 marathon rijders er ook tussen zaten. Zoals gewoonlijk pakte ik mijn eigen tempo en moest de eerste helaas laten gaan. Ik zag een omvangrijke achtervolgende groep naderen, maar ik was niet van plan die terug te laten keren.
Ik bleef stug tempo rijden en zag af en toe een glimp van een 5-koppige groep voor me. Deze wist ik in de eerste ronde, welke in 1:24:23 ging, niet bij te halen. Maar in de tweede ronde, naderde ik ineens wat sneller, en kon uiteindelijk ook de aansluiting maken. Ik bleef even achterin hangen om op adem te komen. Daar merkte ik ook dat mijn achterband niet meer de druk had zoals bij de start. Balend vervolgde ik mijn weg, ik zag de bui al hangen. Langzaam liep hij leeg, begon ook te zwabberen, en bij wortels moest ik goed opletten dat ik niet op de velg stootte.
Ik moest de eerder terug gehaalde mannen in mijn voorzichtigheid laten gaan, en gokte erop dat bij de finish wel ergens een grote pomp te verkrijgen was. Ik wist de finish gelukkig net te halen, pakte de eerste pomp die ik tegen kwam, en werd na deze pitstop door Lot weer op gang geholpen. Die tweede ronde ging toch nog in 1:23:29, te danken denk ik aan het eerste sterkte deel. Nu nog een maal rond, inmiddels rijdend op plek 7.
In deze laatste rond kende ik weer een sterk eerste deel, naderde een groepje van 3 tot op 10 seconden, maar toen was het beste eraf. De laatste dalende kilometers nam ik geen risico meer en finishte na een ronde van 1:24:01 als 7de overaal en 1ste senior 2. Ondanks dat ik lang niet alle wedstrijden van de Nutrixxion Marathon Trophy heb gereden wist ik hier toch nog een 3de plek te behalen, en werd zo nog een keer extra gehuldigd.
Nu was het de beurt aan Thijs, als enige loopfietser en de jongste van allemaal begon hij aan zijn eerste wedstrijd over 1 kilometer. “Papa, nu moet jij mij een keer aanmoedigen”, zei hij trots. Dat deed ik trotse papa natuurlijk vol overtuiging, net zoals Thijs vol enthousiasme de ronde volbracht. Hij genoot er zichtbaar van, deed enorm zijn best (rood hoofd) en kwam onder luid applaus van de aanwezigen over de finish. Uitslag niet belangrijk (ik ben niet laatste papa!), des te trotser bij ontvangst van zijn medaille en oorkonde.
Zo hebben we onder inmiddels stralende omstandigheden het seizoen afgesloten en aan de terugreis naar huis beginnen, ik heb er in ieder van genoten.
NK Marathon MTB
Gasselte, 30-09-2018
De afgelopen 2 weken heb ik lekker door kunnen trainen, en de pijntjes opgedaan bij de val in Titmaringhausen zijn ook volledig verdwenen. Met de vorm zit het wel goed, maar met een parcours zonder hoogtemeters is het maar de vraag of ik die vorm ook tentoon kan spreiden.
Met kaartjes van Slagharen in de pocket zijn we dan vrijdagochtend al richting het Noorden gereisd. Waarna we na een gezellige dag, inclusief afsluitende pannenkoek, het laatste stukje naar ons appartementje zijn gereisd. Zo kon ik op de zaterdagochtend een poging gaan doen tot verkenning van het parcours. Ik trof een wirwar van linten, pijlen en bordjes. Voor mij totaal onduidelijk hoe de 3 lussen van circa 12 kilometer erbij lagen.
Die 3 lussen moesten elk 3x gereden worden zodat we in totaal 105 kilometer onder de wielen kregen. Met een aparte start voor elke categorie werden wij om 11:03 weg gefloten. Op de eerste bredere paden kon ik mooi in het zog van de eerste meeliften, om net voor de eerste smallere stroken iedereen te passeren. Vanaf nu was het zaak positie vast te houden, maar ik merkte dat ik explosiviteit mistte tov mijn concurrenten. Dit was even wat anders dan een lange klim op vermogen oprijden.
Ik zakte dan ook langzaam naar achter in de omvangrijke kopgroep. En op de eerste echte singletrail kon ik gewoonweg niet volgen. In het vervolg van de ronde alle zeilen bij moeten zetten om weer aansluiting te vinden. Dit lukte, maar op het strandstuk aan het einde van de ronde reden we achterin een grote groep masters 30+ welke 1 minuut voor ons was gestart. Hier raakt ik de kopgroep kwijt.
In de 2de lus heb ik dan alles op alles gezet om weer terug aan te sluiten. Dit lukte wonderwel, maar bij ingang van lus 3, bleek dat ik mezelf behoorlijk had opgeblazen. Nu moest ik de kopgroep definitief laten gaan, met behoorlijk last van mijn maag. Eten en drinken lukte niet meer, ik probeerde een tempo te rijden waarin het wat zakte. Ik zag het even niet meer zitten, het feit dat ik af en toe nog een stilgevallen renner oppikte uit willekeurige categorieën zorgde ervoor dat ik toch bleef rijden. Als 9de pas voltooide ik de 1ste keer de 3 lussen in een tijd van 1:17:25.
In lus 4 en 5 beterde het niet veel. Ik reed voornamelijk alleen en het maagprobleem verdween niet echt. Lastig als je nog lang op de fiets moet zitten, dan moet er toch echt wat brandstof in. De geweldige support van Thijs, Lot & schoonouders hielden me op de fiets. En warempel in lus 6, begon het weer een beetje plezieriger aan te voelen. Langzaam kon ik het tempo weer wat opkrikken, en wat voeding tot me nemen. Zo legde ik de 2de keer de 3 lussen af in 1:20:28 op plek 8.
De laatste keer de 3 lussen heb ik dan nog lekker kunnen rijden. 1:21:43 deed ik hierover, de 3de rondetijd in mijn categorie. Hiermee schoof ik zelfs nog 2 plekjes op. Zo kwam ik toch helemaal leeg gestreden als 6de over de meet. In mijn achterhoofd had ik er al rekening mee gehouden, maar ik was toch enorm teleurgesteld met het resultaat.
Komende week nog mijn seizoens afsluitinde MTB Marathon van Langenberg, waar wel de nodige (3000) hoogtemeters gemaakt mogen worden. Hopelijk gaat het daar weer wat beter!
MTB 3-Taler Marathon
Titmaringhausen, 15-09-2018
Op vrijdagmiddag met Lot & Thijs richting Medebach gereden. Hier hadden we een fraai hotelletje vlakbij Aqua Mundo, een prachtig subtropisch zwemparadijs, zodat Thijs zich op de zondag ook nog prima zou kunnen vermaken. Zaterdag was het voor mij de 3-Taler Marathon, met 101 kilometer en 2400 hoogtemeters een pittige kluif. Voor Thijs de keuze wat hij wilde, zwemmen of papa aanmoedigen, hij koos gelukkig voor het laatste!
Zo gingen we na een heerlijke nachtrust (papa & mama houdt nu eens op met kletsen, anders kan ik niet slapen!!) in alle vroegte richting Titmaringhausen. Alles verliep op rolletjes, helemaal op elkaar ingespeeld inmiddels. Het zonnetje kwam erbij, klaar voor een mooie dag op de mtb. De start werd nog met een half uur uitgesteld om voor mij onbekende reden. Uiteindelijk werden we letterlijk & figuurlijk weggeschoten met een kanon.
Na een startlus van ~6 kilometer moest 3x de grote ronde afgelegd gaan worden. In deze startlus reden 2 man weg, welke ik ook de gehele koers niet meer heb teruggezien. Zo kwam ik een achtervolgende groep van een 6-tal man te rijden voor plek 3. Hierin had ik vooral op de klimmen moeite om bij te blijven. Maar ik wist aan te blijven klampen en kon op de niet te steile tussenstukken weer op adem komen. Hierin zakte het tempo telkens, kenmerkend rijgedrag van jonge gasten. Alle klimmen aanvallen, en eenmaal boven naar adem snakken zo lijkt het. Ik middel het meestal wat uit, iets behoudender op de klim om daarna bovenop meteen door te trekken.
Voor mij een lastige situatie dus, maar ik wist bij te blijven, en besloot om mezelf op de tussenstukken voorlopig gedeisd te houden. In deze eerste ronde dunde ons groepje ook uit tot 3, zo kon ik samen met 2 jonge Nederlanders na 1:16:05 aan ronde 2 beginnen. Hierin bleef het tempo op de klimmen hoog en bleef het bij aanklampen vanuit mijn zijde. Ver in de tweede ronde zat een vlak wortelstuk. Hier zat ik in laatste positie en zag te laat een boom staan. Ik haakte er net zoals mijn voorgangers met mijn stuur achter. Maar waar zij op de fiets bleven ging ik plat, met een pijnlijke heup en onderarm tot gevolg.
Mede door het wachten van mijn 2 companen, kon ik snel weer terug aansluiten om de tweede ronde in 1:18:26 te volbrengen. De derde ronde, mijn sterkste deel normaal, verliep voor mijn gevoel een beetje raar. Waar ik normaal nergens naar kijk en vol door rijdt, durfde ik dat nu niet echt. Mijn rechterheup en onderarm voelden te pijnlijk aan. Dus ik besloot te blijven volgen. Maar mijn gevoel gaf aan dat ik wat overhad. Uiteindelijk kon ik me niet inhouden en begon wat meer mee op kop te rijden om het tempo wat op te voeren.
Ook in de klimmen voelde ik me sterker worden. Uiteindelijk moest 1 van de 2 dan ook lossen. Voor mij het sein om door te gaan. Met nog 5 kilometer te gaan wist mijn overgebleven concurrent me net voor een steile afdaling te passeren, met daarbij een achterblijver die mij niet voorbij liet. Eenmaal beneden toen ik pas kon passeren was het gat geslagen en kon ik dit in de laatste dalende kilometers ook niet meer goedmaken.
Zo ging de derde ronde in 1:19:20 en passeerde ik als 4de overall, 1ste senior 2 en 1ste Nederlander 40+ de finish. Dit leverde me dus 2 podiumfoto’s op, omdat in deze wedstrijd tevens het open NK verreden werd welke ik dus in mijn klasse wist te winnen. Een beetje een dubbel gevoel overgehouden aan de wedstrijd, overall gezien eigenlijk gewoon goed, maar door de val toch niet optimaal.
Gelukkig was de schade niet zo erg en kon ik zondag de beloofde zwemuurtjes met Thijs en Lot gaan maken! Echt soepel ging het niet, en hopelijk herstel ik snel genoeg om over 2 weken volledig fit bij het NK Marathon te starten.
VulkanBike Daun
Daun, 08-09-2018
Op vrijdagavond samen met Paul richting Daun vertrokken om na een iets onrustige nacht, vrijgezellenfeest welke in ons hotel sliepen, op 100 meter van de start-finish te ontwaken. Na een heerlijk ontbijt kon in alle rust naar de start, welke al om 9:00 uur was, toe gewerkt worden. Onder een wederom strakblauwe hemel, maar wel erg koud, heb ik de startklim opgereden. Even testen hoe de benen voelden (prima!) en een meteen wat warm rijden.
Ik zorgde ervoor dat ik 20 minuten voor de start al bij het vak aanwezig was om zo op de eerste rij van het in totaal 250 deelnemers tellende startveld te staan. Zo kon ik de eerste dalende kilometer mooi achter de quad plaatsnemen die ons uit het centrum van Daun geleidde. Lekker uit het gedrang achter mij. Op de eerste klim, waar ik normaal moeite heb met volgen, kon ik mijn Scotty mooi aanhaken. Ik bleef achter in de eerste groep hangen om de eerste kilometers over bredere paden meegezogen te worden.
Hier werd onder aanvoering van de “jonge gretige honden” het tempo behoorlijk de hoogte in gejagen. De eerste groep dunde dan ook steeds verder uit, ik kreeg het ook wat lastiger, maar kon nog blijven volgen. Ik kreeg wel in de gaten dat ik dit niet de volle 100 kilometer op dit tempo vol zou gaan houden, maar wilde ook niet alleen lossen. Dan zou ik komen te zwemmen tussen de eerste en tweede groep, en waarschijnlijk opgeslokt worden in de tweede groep.
Nu op de tanden bijtend, wist ik aan te blijven haken. Totdat na zo’n 19 kilometer de eerste wat langere steil klim kwam. Hier moest ik, met wat andere renners toch echt afhaken bij de eerste groep. Ik bleef mijn eigen tempo rijden, kreeg helaas niemand in mijn wiel mee. Ik zag de eerste groep langzaam uit mijn zichtveld verdwijnen, en ook nog net dat er nog iemand meer af moest. Deze renner wist ik bij te halen, gelukkig had zich niet stuk gereden, en zo konden we gezamenlijk onze weg vervolgen.
We vormden een mooi duo, hij wat sterker in de klimmen, ik op de tussenstukken. Zo hielden we het tempo hoog genoeg om niemand meer terug te laten keren van achteruit. Ik was voor mijn gevoel een heerlijke wedstrijd aan het rijden. En dat bleek, we kregen gelosten uit de eerste groep in het vizier. Langzaam reden we er naartoe, een aantal meteen achter latend, de laatste die we bijhaalden haakte aan. Zo begonnen we met 3 aan het laatste kwart van de wedstrijd.
Ik verzwakte geen moment, en wist het tempo overal hoog te houden. We passeerden nog een verkeerd gereden Belg, om nadien aan de laatste lange en steile klim te beginnen. Mijn plan was om hier te proberen weg te rijden, om zo alleen de laatste dalende kilometers vol gas naar het slotklimmetje te kunnen rijden. Maar dat liep net wat anders dan gedacht. Waar ik me ervoor de sterkste voelde, moest ik nu wederom tandenknarsend mezelf krom op de fiets trekken om bij te kunnen blijven.
Dat dit na zoveel kilometers nog lukte is wel tekenend voor mijn stijgende vorm. Maar het ging niet vanzelf, in de eerste vlakke bocht die volgde schoof ik weg. Gelukkig zonder malheur, ik kon ook vrij snel weer aansluiten, maar mijn Garmin had het thuisfront een sms gestuurd! Er zit ongeval detectie op, welke bij de schuiver werd ingeschakeld. Ik moest deze dus in de afdaling waarin ik bezig was weer aansluiting te vinden bij de 2 man uit proberen te zetten. Dit lukte wonderwel, gelukkig ook zonder echt ongeval, en zo werd het thuisfront wederom met een sms op de hoogte gesteld dat het allemaal in orde was.
Terug naar de koers. Ik wist dat er nu nog een aantal erg makkelijk lopende dalende kilometers aankwamen tot aan de rand van Daun, om dan via de slotklim in Daun zelf te finishen. Kansloos om hier iets te proberen. Ik besloot te proberen als eerste aan de klim te beginnen, en dan niet rustig, maar er een lange sprint van te maken. Dit was echter niet voldoende voor plek 7 waarvoor wij aan het strijden waren, 1 van de 2 wist me nog te passeren. En zo bolde ik tevreden als 8ste overall en 1ste senior 2 over de finish.
Wederom tevreden over de wedstrijd. Na lang wachten in het zonnetje konden de prijzen in ontvangst genomen worden om zo weer een de terugreis naar Berlicum te beginnen. Erg relaxt met een prive-chauffeur naast je! Komende week naar Titmaringhausen voor de 3-Taler marathon over 101 kilometer.
MTB Gallahaan Trails
Oppenhausen, 02-09-2018
De stijgende lijn die ik de afgelopen weken heb ingezet hoopte ik vandaag door te trekken, gekoppeld aan een goede uitslag. Op zaterdag avond al afgereisd naar Oppenhausen om in de plaatselijke herberg aan de Moezel te overnachten. Dit om de start van 9:00 uur op het gemak te kunnen halen.
Droog weer, fris en een mooie ronde (afgelopen jaren in ieder geval) maakte het dat ik er veel zin in had. Stipt om 9 uur werden we dan los gelaten op de einfuhrungs runde van zo’n 3 kilometer om dan aan de grote ronde van 90 kilometer met 2550 hoogtemeter te beginnen. Waar ik andere jaren hier nog relatief makkelijk op de voorste rij zat, moest ik nu al flink in het rood om te achtervolgen. Dit door het sterkere deelnemersveld.
In de eerste klim moest ik de eerste 7 man ook meteen laten gaan en kwam een beetje te zwemmen achter deze groep. Vanachter kwam er nog wel iemand aansluiten, maar die moest er ook meteen weer af. Zo kwam het dat ik vanaf kilometer 3 al alleen kwam te rijden. Lastig om dan tempo te houden, mijn sterke punt is aanklampen en 5x sterven, maar niet afgeven… Dat was vandaag dus niet aan de orde.
De vele trails, hobbelige weiden, steile & minder steile klimmen zorgde wederom voor veel afwisseling. Voor mijn gevoel ging het niet hard vooruit, maar blijkbaar snel genoeg om de 8ste plek in mijn bezit te houden. Na zo’n 30 kilometer wist ik een geloste uit de kopgroep te passeren om even later in een smallere kloof de kopgroep nog eens te mogen zien rijden! Waar ik nog omhoog aan het ploeteren was, kwamen zij al over het schotterpad naar beneden gezoeft.
Ik kon wonderwel goed tempo blijven rijden, ook op de lastig lopende tussenstukken. Dit zijn juist de stukken waar veel renners zich op stuk bijten, weinig tijd voor herstel. En dat is iets wat ik juist goed verteer! Zo gebeurd het vaak dat ik op het einde van zo’n koers nog wat renners op kan pikken. Maar de paden bleef angstvallig leeg voor me, tot ik op 70 kilometer eindelijk weer iemand zag rijden. Als een ware sluipmoordenaar kroop ik naar zijn wiel, eenmaal aangesloten, besloot ik meteen met een iets verhoogd tempo door te gaan. Genoeg om alleen op plek 6 te komen rijden.
Van deze momenten krijg ik altijd wat extra energie zo lijkt het, en wist het verhoogde tempo vast te houden. Dit zorgde er voor dat ik op 85 kilometer de nummer 5 in het vizier kreeg. Op de laatste klim wist ik hem te passeren en kon de laatste 3 relatief vlakke kilometers nog vol gasss naar de finish racen. Dit was genoeg om plek 5 overall en plek 2 bij de senioren 2 te bemachtigen.
Mijn gevoel zij dat het een matige wedstrijd was, maar bij het uitlezen op strava bleek dat ik veel sneller had gereden als voorgaande editie! Weer een stapje gemaakt dus, waar ik volgende week in Daun tijdens de VulkanBike weer op verder kan gaan bouwen.
Marathon "Rund um Zierenberg"
Zierenberg, 26-08-2018
Vandaag was er een mooie ronde in Zierenberg uitgezet van ~27 Kilometer en 700 Hoogtemeters welke voor de marathonafstand 3x gereden diende te worden. Op zaterdagavond samen met mijn Sforz-Cup teamgenoten afgereisd om ons in alle rust voor te kunnen bereiden. Op de dag van de wedstrijd was het strakblauw en niet te warm, perfecte omstandigheden.
We starten tegelijk met de halve afstand rijders, wat weer voor een nerveus en onoverzichtelijk geheel zorgde. De eerste klim was meteen een steile poekel en ik koos meteen voor mijn eigen tempo. Er passeerden wat mannen, er vielen er nog meer stil. Ik bleef stug mijn eigen tempo rijden op een verassend leuk parcours. Waar de Duitse marathons normaliter uit veel rechte schotterpaden bestaan, was het hier veel singletrail, veel bochten, veel steile stukken en zelfs op de tussenstukken was geen tijd voor herstel door de vele kleine knipjes die erin zaten. Het was lastig om geschikte momenten te vinden om te eten!
Voor ik het in de gaten had was de eerste ronde achter de rug, en was er achter mijn rug een groepje gevormd van een aantal renners. Ik besloot de druk even van mijn pedalen af te halen en mezelf wat af te laten zakken. We reden met en man of 5, wat ervoor zorgde dat het tempo nooit echt zakte. Op de vele steile klimmen kostte het me de nodige moeite om bij te blijven, daartussen kon ik telkens herstellen en het tempo hoog houden. Er waren nog wat halve marathon rijders tussendoor aan het “jo-jo-en” wat het extra opletten geblazen maakte.
Met ingang van de laatste ronde moest ik meteen flink op de tanden bijten om op de eerste klim in het wiel te blijven, hier ging het tempo wat de hoogte in. Tandenknarsend kon ik bij blijven, om daarna toch weer over te kunnen nemen op de minder steile stroken. Zo bleef het tempo er goed inzitten en bleven we uiteindelijk met 3 over. Halfweg de laatste ronde moest ik dan toch ook echt een gaatje laten. Op karakter sloot ik even later weer aan, maar op de eerstvolgende erg steile klim sprintten mijn kompanen werkelijk omhoog. Onmogelijk te volgen voor mij, en op mijn dieseltempo vervolgde ik mijn weg.
Ik hoopte dat ze zichzelf overschatten, en dat ik ze later weer terug op zou kunnen rapen. Dit gebeurde wonderwel, en door ons straffe tempo wisten we zelfs nog 2 man meer op te pikken. In de laatste voornamelijk dalende kilometers met redelijk wat bochtenwerk probeerde ik nog wel weg te komen om een sprint te vermijden. Dit lukte me helaas niet, het beste was er ook wel vanaf, en zo gingen we in de straten van Zierenberg sprinten voor plek 11 bleek later.
Hier werd ik eens niet laatste maar in het wiel van 2 man wist ik als 13de overall en 4de senior 2 te finishen! Qua uitslag niet het beste resultaat, maar over de wedstrijd ben ik toch tevreden. Vanaf plek 5 zat het namelijk erg dicht bij elkaar, de rondetijden toonden weinig verval met 1u12min35sec, 1u11min50sec en 1u12min13sec. De vorm is dus langzaam stijgende!
SKS Sauerland Marathon
Grafshaft, 18-08-2018
Na Saarschleifen is het lekker weer gebleven en heb ik prima kunnen trainen. Het lijkt erop dat ik langzaam iets van “vorm” te pakken krijg, voor het eerst dit jaar! Daarbij het aanwezig zijn van Lot & Thijs zorgde ervoor dat ik veel zin in de SKS Sauerland Marathon had. We hadden een appartement op de start, en 100 meter van de finish, perfect gewoon.
Op de dag van de wedstrijd, met 109 kilometer en 2900 hoogtemeters een behoorlijk pittige, was het dan ook nog eens stralend weer. Alle ingrediënten om er een mooie dag van te maken. Na een startlus van circa 9 kilometer moest 2x een ronde van 50 kilometer gereden worden. Er werd tegelijk gestart met de halve marathon, wat het een beetje onoverzichtelijk maakte. Maar ik had me voorgenomen mijn eigen race te rijden.
In de startlus kwam ik al snel te bungelen aan de omvangrijke eerste groep. Maar ik kon er net aan blijven hangen tot we weer terug bij start/finish waren. Hier werd het even wat smaller met wat steile stukken erin, waardoor alles uit elkaar getrokken werd. Nu was het zaak om het tempo zo hoog mogelijk te houden om in een mooi groepje terecht te komen. Dit lukte me redelijk, ik kwam met een drietal mannen samen te rijden.
Maar ik kreeg al snel in de gaten dat het tempo wat zij ontwikkelden, net wat te hoog was voor mij, zo kwam ik na 20 kilometer al alleen te rijden. Geen ramp op dit parcours, het ging of omhoog, of omlaag, weinig tot geen overbruggingsstukken. Ik maakte me dus geen zorgen en was klaar voor een lange steady solo! De klimmen waren lang en niet te steil, een enkele uitgezonderd. De afdalingen waren niet moeilijk en liepen heerlijk.
Ik was behoorlijk in mijn element en voordat ik het wist kwam de finishpassage in zicht waar ik aan de 2de ronde mocht beginnen. Geen idee op welke plek rijdend, ik had nog wat mannen bijgehaald, begon ik onder de aanmoedigingen incl. verse bidon van Thijs en Lot aan de 2de ronde. Op dat steile stuk echter, schoot de kramp van mijn teen tot mijn lies door mijn benen… Even pas op de plaats maken, maar helemaal stilvallen deed ik niet. Gelukkig zakte het redelijk snel weer weg, maar ik voelde wel dat een “nieuwe aanval” op de loer lag.
In een steady tempo telde de kilometers af, en ik kreeg zowaar weer wat mannen in het vizier. Dit zorgde natuurlijk voor wat extra motivatie en ik kon er uiteindelijk nog 1 achter me laten. In de laatste dalende kilometers naar de finish kon ik mijn Scotty heerlijk laten rollen, om daarna het laatste steile puistje op te worstelen. Zo kwam ik als 9de overall en als 2de master 40+ na 4 uur en 37 minuten over de finish gebold.
Nu was het wachten op de prijsuitreiking, waar Thijs samen met mij het podium mocht betreden om de prijzen en het applaus in ontvangst te nemen. Na deze geslaagde dag konden we aan e lange terugreis beginnen richting Berlicum. Volgende week is het in Zierenberg te doen, met 84 kilometer een stuk kortere koers.
14. Saarschleifen Bike Marathon
Orscholz, 29-07-2018
Ik heb het eerste half jaar, welke vol met pech zat, afgesloten. Ik hoop een frisse start te kunnen maken in de 2de helft van het jaar. Na enkele weken van trainen onder een stralend Nederlands zonnetje leek het mij tijd om weer eens een marathon te gaan rijden. De 14de Saarschleifen Bike Marathon, 91 kilometer met 2250 Hoogtemeters. Een marathon over een prachtig parcours met bovengemiddeld aantal singletrails op de flanken van rivier de Saar.
Samen met Paul op zaterdag naar Perl gereisd, om zondagochtend de laatste 15 kilometer naar Orscholz te rijden. Ik kon mooi op mijn gemak de voorbereidingen treffen, zeker omdat er een apart Licenz-vak was. Zo stond ik mooi vooraan, zonder al te veel ambitie, maar vooral om eens een wedstrijd lekker (uit) te rijden. Niet te hard starten, maar een mooi groepje opzoeken om de wedstrijd goed uit te kunnen rijden was het plan.
Zo gezegd zo gedaan. Met de start bergaf in het zog van de eerste mee rijden, om in de eerste klimmend gedeelten eigen tempo te pakken. Hierdoor kwam ik in de 2de groep te rijden vanaf plek 8 ongeveer. Hoewel de verleiding om naar de eerste groep te springen er wel was, besloot ik me koest te houden om mijn plan van aanpak uit te voeren.
Na nog wat wisselingen kwamen we met 5 man samen te rijden. Deze waren klimmend mijn evenknie, maar dalend kon/wilde ik niet volgen. Toch wat voorzichtiger geworden na alle ellende, maar dat slijt wel weer. Op de vlakkere stukken, waar zij voor relatief herstel kozen, kon ik telkens weer snel aansluiten. Zo voelde het eigenlijk wel lekker aan.
Na 50 kilometer weer terug bij de start/finish om aan een verkorte 2de ronde te beginnen. We reden op plek 8 t/m 12. Vrij snel kreeg ik wat last van de maag, nu werd het toch even doorbijten, ik wilde immers de 4 zo lang mogelijk blijven volgen. Bijna 40 kilometer alleen onze achtervolgers proberen voor te blijven zag ik niet zitten. Even overschakelen naar water waarmee het euvel gelukkig vrij snel verholpen was.
Inmiddels waren er 2 man weggereden uit onze groep. Voor mij was het nog steeds maximaal rijden, dus geen mogelijkheid tot volgen. In een van de vele singletrail afdalingen liep mijn achterwiel ineens aan. Steekas was eruit gelopen, snel weer vast gezet, maar de vogels waren natuurlijk gevlogen. Ik besloot mezelf niet op te blazen of onnodige risico’s te nemen in de afdalingen. Immers, of ik nu 10de of 12de zou worden, dat was niet erg van belang.
Maar met het tempo wat ik reed wist ik in de laatste kilometers toch nog 1 man van onze groep te passeren en in de laatste kilometer zelfs nog iemand van een groep voor ons. Zodoende wist ik heelhuids als 10de overall en 2de master 40+ de finish te passeren. Na het gebruikelijke lange wachten op de huldiging kon aan de terugreis begonnen worden. Voor mijn gevoel heb ik een goed begin gemaakt om nog wat mooie wedstrijden te kunnen rijden.
Zillertal Bike Challenge
Mayrhofen, 29-06 t/m 01-07-2018
Na de Montferlandmarathon gingen de trainingen eindelijk lekker lopen, ik voelde me sterker worden, en had dan ook enorm veel zin in de Zillertal Bike Challenge. Een 3-daagse MTB wedstrijd waar het vooral om klimmen draait en waar ik 2 jaar geleden al eens had ervaren dat me dat best goed lag. De reisdag op woensdag gepland, om op donderdag te kunnen “acclimatiseren” en vrijdag de eerste etappe aan te vangen.
Waar normaliter altijd een wedstrijdverslag geplaatst wordt, en wat misschien ook de verwachting is bij het lezen hiervan, moet ik helaas teleurstellen. Ik heb de “pech-lijn” feilloos door weten te trekken en ben woensdag ziek geworden. Hoofdpijn/spierpijn/koud-warm en nagenoeg niet geslapen. Op regendonderdag toch een korte rit gemaakt, waar ik niet echt wijzer van werd.
Vrijdagochtend dan ook erg lang getwijfeld of ik wel moest starten, een goed resultaat zou er 100% zeker niet inzitten. Maar misschien zou het beteren, en kon ik etappe 2 & 3 nog vol rijden. Van de andere kant was ik bang om afbreuk op het lichaam te plegen of om nog zieker te worden en de aansluitende vakantie te verpesten.
Etappe 1, miezerig weer, goed aankleden, en in toermodus gestart. Pffff, lastig hoor, maar ik wist de knop om te zetten en puur op hartslag te rijden. En niet op het achterwiel voor me. Genieten van de uitzichten en de etappe volbrengen, dat is wat ik gedaan heb.
Etappe 2, beroerde vrijdagmiddag, matige nachtrust (vreselijk bed), wederom twijfel. Maar de zonneschijn gaf de positieve doorslag. Nog behoudender gestart, nog meer genieten en weer finishen.
Etappe 3, goede zaterdagmiddag, redelijke nachtrust en fit gevoel in de ochtend! Zal ik dan toch die laatste etappe gaan “knallen”. Ach, waarom, nee dus, weer genieten en uitrijden. En zo geschiedde, behoudens de laatste circa 4 kilometer tegen 17,4% gemiddelde stijging. Die rijdt je niet op reserve naar boven, en ook daar moest ik vol op de pedalen. En daar werd ook meteen duidelijk dat ik ook de laatste dag de juiste keuze had gemaakt. Totaal geen power in de benen kostte het me de nodige moeite om op 2660 meter hoogte deze 3-daagse samen met mijn Support-Team af te sluiten!
Dankbaar voor de steun en support onderweg, ondanks dat het geen wedstrijd voor mij was. Dan toch nog even de cijfertjes voor wat ze waard zijn:
- Etappe 1, 49ste overall, 6de AK3
- Etappe 2, 53ste overall, 7de AK3
- Etappe 3, 41ste overall, 5de AK3
- Eindklassement, 43ste overall, 6de AK3
Met startnummer 43, was die overall-uitslag voorbestemd! Nu genieten van een heerlijk weekje Zillertal! Meer foto's op de fotopagina.
Montferland MTB Marathon
's-Heerenberg, 10-06-2018
Het was nog lang onzeker of ik wel op tijd hersteld zou zijn om deel te kunnen nemen. Gisteren pas voor het eerst weer een ritje op de MTB gemaakt sinds mijn onfortuinlijke val. Dat voelde goed genoeg aan om af te reizen naar ’s-Heerenberg waar de Montferland MTB Marathon verreden werd.
Met dik 400 deelnemers moesten 2 ronden van 50 kilometer gereden, inclusief de startlus van 4 kilometer maakte het samen 104 kilometer stofhappen. Onder een lekker zonnetje ruim op tijd aanwezig om vanaf de eerste rij te kunnen vertrekken. Niet dat ik ambities had om te winnen, maar ik heb een hekel aan het “positioneerspelletje” in het begin.
Na het startschot ging het meteen volle bak bergaf het dorp in, daarna weer omhoog om de bospaden op te duiken. Man man, wat lag het tempo hoog, ik kon totaal niet volgen en zakte beetje bij beetje terug. Ik werd meteen met mijn neus op de feiten gedrukt, en merkte het gemis aan wedstrijdritme. Maar ja, je moet weer een keer ergens beginnen..
Uiteindelijk, toen de stofwolken een beetje waren opgetrokken, en ik behoorlijk in het pak verzeild was geraakt vond ik een groep waar ik aan kon blijven hangen. Het was meteen hard werken om bij te blijven, tot overmaat van ramp verloor ik tijdens het gestuiter ook nog eens al mijn voeding. Op 1 reep en mijn 2 bidons na. Aangezien ik geen verzorging had zou het extra zwaar gaan worden.
De hele eerste ronde liep het niet lekker en moest ik moeite doen om bij de groep te blijven. Zuinig op mijn reep en drinken wist ik de eerste ronde toch in 2:01:22 af te leggen. Begin ronde 2 ging het dan eindelijk wat beter, maar ik durfde niet vol door te gaan door het gebrek aan mijn voeding. Onze groep brak wel, de eerste kon/wilde ik niet volgen, de rest reed weer net te langzaam.
Zo kwam ik een beetje te zwemmen tussen de groepen in, nog steeds niet vol rijdend. Het begon nu toch ook langzaam zwaar te worden. Met nog zo’n 10 kilometer te gaan kwamen er nog 2 man van achteruit overheen, hier wist ik op mijn tandvlees aan te haken. Zo wist ik in 2:07:09 de tweede ronde te volbrengen en te finishen op een 29ste plek overall en 7de in de 40+ categorie.
Met voeding had er nog wel wat meer in gezeten, maar een topklassering nooit. Daar is mijn conditie simpelweg nog niet goed genoeg voor. Hopelijk is dit een mooi begin voor de 2de seizoenshelft en heb ik de ellende eindelijk achter me gelaten. We gaan het zien!
Update Blessure
Berlicum, 25-05-2018
Precies 2 weken geleden maakte ik de onfortuinlijke slipper. Gelukkig is de ontsteking niet op de wond geslagen en zet het genezingsproces zich langzaam voort. Inmiddels zijn de hechtingen eruit, en heb ik deze week al voorzichtig weer mijn eerste fietsritjes kunnen maken. Wel met de MTB op de weg, want veel schokken kan mijn arm nog niet verdragen.
Vandaag dan voor het eerst weer een woon-werk-woon rit op de racefiets. Ook dit ging prima. Alleen kan ik mijn arm nog niet volledig buigen, staat nog wat strak rond de elleboog. En de laatste korsten moeten er ook nog vanaf vallen. Maar al met al een redelijk snel herstel zo lijkt tot nu toe.
Update Blessure
Berlicum, 17-05-2018
Waar ik al voor vreesde is dus werkelijkheid geworden, blijkbaar vond de arts in Bastonge het niet niet nodig om de wond goed schoon te maken voor het hechten. In het begin van de week had mijn rechter bovenarm (34,5 cm) nog 7,5 cm meer omvang dan mijn linker bovenarm (27 cm). De foto heb ik jullie bespaard! Aan het duimen dat de ontsteking niet op de wond slaat, dan hebben we een serieuzer probleem. Voorlopig dus uit de running helaas. Het wil dit seizoen (nog) niet echt vlotten.
De wond geneest, welliswaar langzaam, maar het gaat vooruit gelukkig. Mijn elleboog blijft echter ontzettend dik, wat me toch wel wat zorgen baart.
Luxemburg Cycling & Mountainbike Tour
Houffalize, 11 t/m 13-05-2018
Vorig jaar vatte ik in topvorm de LCMT aan, en ondanks fikse tegenslag qua lekke banden, kon ik toch de eindwinst pakken. Dit jaar wegens allerlei omstandigheden (o.a. langdurige ziekte) was ik verre van in vorm. En met maar 1 marathon in de benen, wilde ik vooral lekker rijden om de komende weken verder in vorm te geraken richting de Zillertal Bike Challenge. Hoe anders kan het lopen…
Etappe 1: 90,4 Kilometer & 2350 Hoogtemeter
Het weer was prima, de benen voelde ook goed, geen zenuwen, lekker rijden! Na het startschot ging het meteen steil omhoog op een asfaltklim. Hier begon ik als eerste aan, maar zakte gedurende de klim langzaam wat terug. De eerste 4 mannen kon ik niet volgen, en in mijn eigen tempo kwam ik al snel in de tweede omvangrijke groep te rijden.
Hier bungelde ik met moeite wat achteraan, er kwam nog wat mannen aansluiten, sommige waaide eraf, maar ik beet me erin vast. Het kostte de nodige moeite, maar het lukte. Zo worstelde ik rond plek 10 in koers, maar afgeven zou ik niet doen, werken aan de conditie speelde door mijn gedachten.
Ik bleef mijn eigen tempo rijden, op de klimmen moest ik vaak lossen, maar daarna kon ik telkens weer aansluiten. Er waaiden 2 man van de vroege kopgroep terug, en inmiddels waren meerdere mannen uit onze groep terug gevallen. Eindelijk begon het dan ook wat beter te draaien en ik kreeg langzaam vertrouwen in toch nog een mooie etappe, ik had immers pas 50 kilometer op de teller staan!
En net toen ik me bedacht dat ik wel eens mee kon gaan draaien in ons inmiddels tot 4 uitgedunde groepje ging het fout. In een simpele brede afdaling schoof ik in een flauwe bocht onderuit. Ik kwam vol op mijn onderarm terecht. Snel kijkend naar mijn fiets, voelde ik een tinteling door mijn onderarm. Ik zag dat ik een flink gat net onder mijn elleboog had en heel mijn onderarm zat onder het bloed. Ik ben meteen weer op de fiets gesprongen, en al achtervolgend op mijn 3 medevluchters, bedacht ik me wat te doen. Het bloed drupte van mijn arm op mijn been, wat gestrekt en bewogen, maar geen extreme pijnen. Ik besloot door te rijden tot de eerstvolgende post om er naar te laten kijken.
Wonderbaarlijk genoeg wist ik in de volgende klim weer bij de 3 aan te sluiten. Zij hadden me echter niet zien vallen en wisten niet dat ik zo gehavend was. Ik kon nu in de klimmen makkelijk volgen, alleen de afdalingen waren niet zo plezant, dat gestuiter was niet erg fijn voor mijn arm. En zo moest ik na elke afdaling een gat dichten. Eenmaal bij de verzorgingspost op 70 kilometer besloot ik in een spilt-second om door te rijden, de benen voelde inmiddels goed! Achteraf geen slim idee…
Weer zagen we een vroege koploper terugvallen, en zo reden we ineens voor plek 2. Mijn arm begon nu toch wel pijnlijker te worden, maar ik wist dat er een technische afdaling als afsluiter van de etappe lag te wachten. Zodoende besloot ik aan te gaan vallen op 10 kilometer van de meet, de koers “hard” maken. Al snel moest er 1 definitief lossen, maar op de laatste steile klim naar de afdaling toe werd ik zelf op een gaatje gereden. Ik wist op mijn tandvlees een man te terug te pakken en te lossen, en de bij de 2de sloot ik net aan bij ingaan van de afdaling. Kansloos dus, en ik besloot om zonder risico uit te bollen naar de finish.
Zo kon ik toch, naar omstandigheden op een geweldige 3de plek finishen op minder dan 1 minuut van de uiteindelijke winnaar, wat als ik niet gevallen was….. Maar veel tijd om daar over na te denken was er niet, zo snel mogelijk de EHBO opzoeken. Eindelijk een dame gevonden die zei EHBO te hebben en vroeg: “wat is het probleem?” Ik liet mijn onderarm zien, ze zette een stap terug, trok wit weg en zei niets. Het bleek dat alle lieden van het Rode Kruis op het parcours verbleven en dat het wel even kon duren eer zij terug zouden zijn.
Men was ervan overtuigd dat het “genaaid” moest worden. Dus een ziekenhuisbezoek zou onontbeerlijk zijn. Dus besloten we om zelf naar de eerste hulp in Bastogne te rijden. Hier begon een middag/avond van wachten/pijn/onduidelijkheid vanwege de frans taligheid. In het kort:
- Ik mocht niet eten/drinken, terwijl ik net dik 4 uur had afgezien
- Van 15:00 tot 18:45 uur in het ziekenhuis geweest
- Schoonmaken van de wond zonder verdoving niet fijn is
- Ze er dan maar mee stoppen, dan toch verdoven, en gewoon gaan naaien zoals ze in Belgie zeggen
- Er nog foto’s gemaakt moesten worden
- Ik nog steeds niet mocht eten/drinken
- Thijs en Charlotte nog steeds mee aan het wachten waren
- Op de foto’s gelukkig geen breuken te zien waren
- We eindelijk met een antibioticakuurtje weer naar ons hotel konden
Een prettig gevoel had ik er niet bij, maar wat moet je anders, als je met een open arm in een ziekenhuis ligt. De podiumceremonie had ik inmiddels gemist, maar dat was mijn minste zorg. Na een fikse maaltijd, en slapeloze nacht, was het wel duidelijk dat etappe 1 meteen mijn laatste was. We zijn wel gebleven om van de hotelfaciliteiten te genieten, maar zaterdag gebeurde al waar ik bang voor was, ontsteking in mijn arm. Met andere woorden, ze hebben me op 2 manieren genaaid....
Een plaatselijke arts naar de wond laten kijken, welke bedenkelijk keek en me wat extra pijnstilling voor schreef. Zo hebben we toch nog het weekend vol kunnen maken. Om op maandag zsm mijn eigen huisarts op te zoeken. Hier ben ik inmiddels dagelijks op bezoek geweest voor wondcontrole.
Kellerwald Bike Marathon
Gilserberg, 22-04-2018
Omdat het vorige week al de goede kant op ging, we voor dit weekend alles geregeld hadden en omdat Thijs graag op vakantie gaat, zijn we vrijdag al richting Kellerwald afgereisd. Van het mooie weer en de omgeving genoten. Zo was het al snel zaterdagavond waar ik mijn plan van aanpak ging bedenken. Normaal is het vanaf de start zo hard mogelijk rijden, maar met mijn voorbereiding sta ik nog niet waar ik zou kunnen staan. En met de 127 kilometers in het vooruitzicht leek mij dit een niet zo goed idee.
Zo vertrokken we zondag in alle vroegte om het laatste stukje richting Gilserberg te rijden. Opstellen samen met de 86 kilometer rijders, wat voor een onoverzichtelijk geheel zou gaan zorgen bij de start. Na een korte startlus van 4 kilometer werden we na het passeren van de startlijn nu echt los gelaten. In gezwinde spoed ging het naar de eerst klim op de ronde van 41 kilometer met circa 1000 hoogtemeters. 3x door mij af te leggen, de 86 kilometer rijders mochten een rondje eerder gaan douchen!
Ik had me de avond ervoor bedacht mijn eigen koers te gaan rijden, om er vooral sterker uit te komen. Niet te lang aanklampen bij een groepje wat net te hard rijdt. We kregen een mooi parcours voorgeschoteld waar van alles in zat. Wat langere niet te steile klimmen, korte en heftige, nagenoeg geen asfalt en prachtige modderafdalingen! De eerste ronde was het dan volop genieten en werd in een omvangrijke groep volbracht in 1u52min. Het liep nog steeds lekker, niet het idee dat ik mezelf aan het forceren was.
Na de luidde aanmoedigingen van vrouw & zoon kon ik vol goede moed aan ronde 2 beginnen. Hier kwamen er wat meer tempo wisselingen in onze groep en deze viel dan ook uit elkaar. Op de lange rechte paden zag je vooral eenlingen, eenieder koos er blijkbaar voor zijn eigen koers te rijden. Hierdoor was het koersverloop erg rommelig en moeilijk te beschrijven. Ik kon een steady tempo rijden, soms moest ik iemand voorbij laten, soms pikte ik weer iemand op. Na 1u54min mocht ik dan aan de laatste ronde beginnen.
Eigenlijk zou er iets uitgevonden moeten worden waardoor de aanmoedigingen van vrouw & zoon wat langer werken! Overigens zat ik ergens rond plek 10 in koers, niet verkeerd met de insteek waarmee ik de koers reed. Maar nu begonnen de kilometers icm de warmte te tellen. Kijkende op mijn teller, grote fout, schoot het niet echt meer op. Ik zat tegen kramp aan en de echte power was op. De eerste 2 lange beklimmingen kon ik dan nog een redelijk tempo uit de hoge hoed toveren. Hierdoor passeerde ik zelfs nog een aantal mannen. Blijkbaar werd het voor veel rijders een lijdensweg.
Die lijdensweg begon bij mij op het 100 kilometerpunt. Nu was het echt op, ik had het gevoel over het pad te zwalken. Maar er kwam niemand terug. 105, 110, kilometer voor kilometer was ik aan het aftellen. De klimmen waren ineens allemaal steil, en de afdalingen een genot! Bij de verzorging pakte ik nog snel een bekertje water aan, met prik zo bleek, want het kwam door mijn neus eruit... 115, 120, pfff nog even en ik mocht omvallen. Dat de koers op mijn teller dan 2 kilometer korter was dan de beloofde 127 kilometer was een geschenk uit de hemel.
Eenmaal over de finish, met een rondje 2u7min (zelden zo'n verval gehad), zocht ik de schaduw op om met Thijs de koers door te nemen. Papa, wat ben je vies, ben je op je kokosnoot gegaan? Nee
Thijs, het was gewoon een beetje modderig, papa is netjes op zijn fiets blijven zitten. Nu lijken de laatste alinea's alleen maar kommer en kwel, maar dat is zeker niet het geval. Eenmaal over de
finish, even bijkomen, en dan overheerst meteen de voldoening over de geleverde prestatie!
Uiteindelijk was het goed voor een 7de plek overall, 2de master 40+ en eerste Nederlander. Dit laatste leverde me nog een mooie klomp met tulp op, origineel presentje van de organisatie.
Gert Jan Theunisse Classic
Milheeze, 15-04-2018
Waar ik vorig week nog redelijk somber gesteld was mbt mijn fysiek, zat er afgelopen week eindelijk eens vooruitgang in. Zoveel zelfs dat ik het aandurfde om vandaag in Milheeze de korte afstand (70 km) van de Gert Jan Theunisse Classic te gaan rijden.
Mijn eerste wedstrijd in ruim 6 maanden, daarbij de wintersport & ziekte opgeteld, zorgde ervoor dat ik ontspannen zonder verwachtingen aan de start stond. Lekker rijden was het devies vandaag. Ik was zelfs iets te relaxt, was pas zo laat met alles klaar dat ik kon kiezen, warming-up en achteraan starten. Of geen warming-up en vooraan aanschuiven. Ik koos voor het laatste en stond onder een lentezonnetje te wachten tot we van start konden.
De start lus was over rechte brede paden. Ik kon me ondanks de voor mijn gevoel hoge snelheden in het eerste gedeelte van de groep handhaven. Nadat we de brede paden vaarwel zwaaiden en single-tracks opdoken zat ik wel wat te ver van achteren. Er begonnen gaten te vallen en ik poogde op te schuiven. Helaas kreeg ik bij een inhaalactie op hoge snelheid een zwiep, en vloog zo van mijn fiets. De excuses die ik na de wedstrijd kreeg leverde me op dat moment niets op.... Al de moeite voor niets, ik kon in de achtervolging.
Aangezien het mijn eerste wedstrijd was besloot ik niet te gek te doen. Kilometers lang ving ik zo af en toe een glimp op van, ik dacht, de kopgroep. Langzaam kroop ik dichterbij, maar op het moment dat ik eindelijk aansloot, kwam er een heuvelzone. Hier brak het in de kopgroep en ik was niet bij machte om in te halen of mee te springen. De gedane arbeid om weer bij te komen had ook zijn tol ge-eist en ik moest me neerleggen bij het volgen van groep 2. Dit kostte me al moeite genoeg.
Uiteindelijk vormde zich bij het ingaan van de 2de ronde een groepje van 6 man. Ik begon me wonderwel weer beter te voelen, nog wat voeding erin dacht ik.... Dacht ik tenminste, maar blijkbaar was ik tijdens mijn val de helft van mijn voeding verloren. Ik zette me toch maar op kop om het tempo erin te houden. Dit was blijkbaar hoog genoeg om 2 man te lossen. Veel animo voor kopwerk was er niet bij mijn overige vluchtmakkers, maar ik kon me er niet druk om maken, ik wilde gewoon investeren in een supertraining!
Met nog 10 kilometer te gaan moest ik dan even pas op de plaats maken, de kramp begon op te spelen. Door wat te strekken en in het laatste wiel te gaan rijden kon ik het gelukkig onderdrukken. Ik hoefde niet te lossen en besloot te proberen de laatste lange singletrack als eerste op te gaan. Dit lukte vrij eenvoudig en al snel had ik tot mijn verbazing ook een enorm gat. Zo kon ik als eerste van mijn groep de finish passeren, me dan pas bedenkende dat ik geen idee had hoeveelste ik overall was geworden.
Na mezelf te hebben opgefrist bleek de uitslag nog niet eens zo slecht te zijn. 2de overall en 2de master 40+! Nu op naar volgende week, waar meteen de eerste hele marathon (127 km) te wachten staat.
Seizoenstart uitgesteld
Berlicum, 09-04-2018
Waar ik eigenlijk mijn eerste wedstrijden al had willen rijden, om bij de Hel van Groesbeek zoals gebruikelijk een eerste keer goed voor de dag te komen, is het toch wat anders gelopen. De voorbereiding is tot aan mijn wintersport eigenlijk prima verlopen. Ik heb ondanks het weer toch behoorlijk wat kilometers kunnen maken.
De wintersport zelf was ook top, zodat ik met enorm veel zin naar de eerste trainingswedstrijden toe kon gaan werken. Een vervelend, mysterieus en vooral hardnekkig “iets” heeft me helaas geveld. Ik heb de trainingen inmiddels wel weer hervat, maar hartslag t.o.v. intensiteit geeft aan dat het nog steeds niet helemaal lekker zit.
Weinig power in de benen en snel moe zijn hebben mij doen besluiten om mijn seizoenstart “tot nader order” uit te stellen. Eerst helemaal fit worden, om niet de rest van het seizoen achter de feiten aan te fietsen. Er zit gelukkig vooruitgang in, dus hopelijk kunnen we snel weer in competitie.
Seizoen 2018
Berlicum, 04-01-2018
Allereerst nog de beste wensen voor 2018!!
Na de toch wat teleurstellende zilveren race tijdens het NK marathon vorig jaar zijn de fietsen even aan de kant gezet. Lichaam en geest hadden even rust nodig na een zwaar en lang seizoen. Het veldrijden heb ik wederom gelaten voor wat het is. En na een heerlijke vakantie op Tenerife in november ben ik de trainingen weer op gaan pikken richting seizoen 2018.
Dan heb ik in grote lijnen het seizoen 2018 al gepland, met de focus vooral op de LCMT en de Zillertal Bike Challenge, 2 erg mooie 3-daagse mtb koersen. De kalender is dan inmiddels ook weer gevuld met diverse wedstrijden voor welke ik al aangemeld heb/op de planning heb staan.
Na een jaar samenwerking met Aschwin hebben we besloten het bij 1 jaar te laten. We hebben er alles aan gedaan om NK te worden wat helaas net niet gelukt is. Voor ons gevoel hebben we nergens een steekje laten vallen. Er zit dan ook geen rek meer op de prestaties, reden om onze samenwerking stop te zetten. Met de opgedane kennis van de afgelopen jaren ga ik mezelf weer van schema's voorzien.
Qua sponsoring ben ik 2017 gaan rijden in kleding van MB Sportswear. Dit is super bevallen, en gelukkig wordt deze samenwerking voortgezet in 2018. Daarnaast ben ik op 9thWave wielen gaan rijden, en ook 9thWave zorgt in 2018 voor prachtige wielen in mijn MTB. Qua voeding en voedingsadvies kan ik ook in 2018 weer leunen op Sportvoedingswebshop.
Kortom, alle voorwaarden zijn er om er sportief weer een mooi jaar van te gaan maken!