Einde Seizoen
Berlicum, 07-10-2016
Waar ik met een korte voorbereiding hoopte een mooie prestatie neer te kunnen zetten op het NK, en welke ook zeker mogelijk leek gezien mijn wedstrijd in Langenberg, moet ik nu toch echt de handdoek in de ring gooien. Zoals geschreven in dat verslag, ben ik door mijn rug gegaan, en behoorlijk ernstig. Ik ken helaas het gevoel, en weet dat het niet met een weekje rust over zal zijn.
Gezien de aan eenschakeling van blessures en ziektes de afgelopen 2 maanden, volgt nu een periode van rust & revalidatie. Hierin ga ik me beraden over de aanpak van volgend seizoen. Waarvan ik de voorbereiding pas start indien ik volledig blessurevrij ben.
Langenberg Marathon
Wiemeringhausen, 02-10-2016
De periode na de Transalp heeft het lang geduurd voordat ik weer goed op de fiets zat. En toen dat eindelijk het geval was kreeg ik er een zware longontsteking overheen. Geen 11-steden marathon, en ook het naderende NK had ik al uit het hoofd gezet.
Totdat men vroeg hoe ik mijn kansen inschatte op het NK heeft het niet echt door mijn hoofd gespeeld om deel te nemen. Maar dan begon het toch te kriebelen, en zo besloot ik om op het laatste moment alsnog in te gaan schrijven. Een korte voorbereiding moet het gaan doen, 1. Verkenning parcours 2. Marathon Langenberg 3. NK Marathon!
1. De parcoursverkenning verliep alles behalve soepel, na 71 kilometer was ik door mijn banden heen en had ik het geluk dat een aardige boer mij terug naar Eijsden wilde transporteren!
2. Vandaag stond de Langenberg marathon op het programma, waar ik zaterdags al met mijn 2 grootste fans naar toe ben gereisd. Na een heerlijk etentje, goede nachtrust, stond ik met vele andere aan het vertrek voor 3 ronden van 33 kilometer met een dikke 900 hoogtemeter per ronde!
Aan gezien ik bij had geschreven mocht ik niet vooraan starten. En heb ik de kop van de koers nooit gezien. Het maakte het mede erg onoverzichtelijk dat de halve marathon (2 ronden) tegelijk startte. Ik schoof gestaag op, en op de eerste lange klim kon ik veel renners passeren. Totdat ik in een groepje kwam te rijden met halve marathon rijders. Hier moest ik even op adem komen, en was uiteindelijk blij dat ik kon volgen!
Na de eerste volle rondem welke in 1:22:24 ging, draaide de rollen wat om. We lagen met vieren vanaf plek 16 (inclusief de halve marathonrijders). Ik kan het tempo handhaven, terwijl de rest begon te verslappen. Ik was overigens ook geen concurrent voor hen. In de eerste klim konden ze nog net aanhaken, maar in de afdaling speelde ik ze kwijt. Zo kwam ik al vrij snel alleen te rijden.
Ik passeerde dan nog een lange afstand rijder, om de tweede ronde in 1:24:47 te vervolmaken. Solo kan ik dan als 7de aan de laatste ronde beginnen. Met nummer 6 in het vizier. Op de klimmen bleef de afstand gelijk, maar in de afdalingen en tussen stukken kon ik aansluiten. Na overleg bleek deze kerel in de Herren-categorie te rijden, geen concurrentie dus!
Zo werkten we goed samen in de laatste kilometers, en deed hij me nog eens goed pijn op de laatste lange klim. Prima, zo met het oog op het NK, en ik gaf dan ook niet af. Helaas voelde ik met nog 6 kilometer te gaan dat ik met een leegloper vanachter te maken kreeg. Een beetje voorover hangend en wortels ontwijkend kwam ik met een nagenoeg platte achterband na een ronde van 1:25:06 als 7de over de finish.
Na een flinke hoosbui kon de douche opgezocht worden om ruim 2 uur op de uitslag te wachten. Gelukkig was dit niet voor niets en mocht ik als 3de senior 1 op het podium voor de bokaal, een fles regiopils en wat zelfvertrouwen! Na een lange terugreis werd om 21:00 uur Berlicum weer bereikt waar Thijs zijn welverdiende bedje in kon duiken. Dat duurde voor ons wat langer, waarna om 5:30 uur de wekker al weer tuuterde om te gaan werken.
3. Helaas moet ik op dit moment van schrijven melden dat ik door mijn rug ben gegaan. Hierdoor is deelname zondag erg onzeker geworden....
Transalp 2016
Imst, 17-07-2016
Na de zeer geslaagde Zillertal Bike Challenge ben ik qua gezondheid wat aan de sukkel geraakt, daar heb ik toch een jasje uitgedaan. Daarbij nog het feit dat veel op het laatste moment omgeboekt/geregeld moest worden vanwege mijn nieuwe partner Roel, betekende dat ik niet volledig fit in Imst arriveerde voor deze 7-daagse etappekoers. Gezien de jeugdige leeftijd van Roel betekende het tevens dat we in de Elite-categorie moesten starten ipv de Masters-categorie. Het zou voor mij een memorabele week worden waarin ik vooral mentaal enorm op de proef ben gesteld.
Transalp Stage 1: 88,85 km & 2960 Hoogtemeters
Die eerste etappe werd dan ook geen doorslaand succes. Mijn nieuwe teampartner Roel was duidelijk sterker, en waar ik na een stroef begin altijd op stoom kom, lukte me dit vandaag niet. Ik probeerde met behulp van Roel het tempo zo hoog mogelijk te houden, regelmatig te genieten van de omgeving, maar het moment dat het begon te draaien bleef uit. Toch resulteerde het gezwoeg nog in een 20ste plek.
Transalp Stage 2: 56,17 km & 2126 Hoogtemeters
Gebruik makend van het bagagetransport door de organisatie, verbleven wij in zelf geboekte hotels in de start/finish plaatsen. Dit werkte perfect, zodat daar in ieder geval geen zorgen over waren.
Na een goede nachtrust voelde ik me best redelijk, hopende op een betere prestatie in deze korte etappe. Na de eerste klim, waarin het wederom niet lekker liep, werden we door mijn gevoel door iedereen voorbij gereden. Het laatste stukje + het glooiende stuk bovenop voelde ik echter voor het eerst de “oude Patrick” weer een beetje. Eindelijk begon het wat te lopen en direct begonnen we teams in te halen.
Helaas verloren we wat tijd door onduidelijke bepijling in de afdaling, maar de motivatie was weer terug. Echter klim twee was weer niet lekker en het daarop aansluitende relatief vlakke stuk naar de finish reed Roel zo gruwelijk hard op kop dat ik hem vanuit zijn wiel zelfs tot wat rustiger rijden moest manen! Onvoorstelbaar wat een power die uitstraalde. We haalden nog wat teams in welke op het laatste “poefje” voor de finish nog uit het wiel gereden werden.
De etappe werd als 23ste gefinisht en ook in de overall ranking zakten we naar plek 23.
Transalp Stage 3: 72,30 km & 2598 Hoogtemeters
Vanuit Scuol werd koers gevat richting Livigno. Eindelijk begon de etappe eens met een niet te steile klim welke ons de eerste 22 kilometer tot een hoogte van een kleine 2300 meter zou brengen. De zin en motivatie was er, en het goede gevoel kwam eindelijk ook eens snel in de benen. We reden eens wat verder naar voren, dat beloofde wat voor vandaag!
Echter na een kilometer of 8 zat er een klein stukje afdaling in op asfalt. Hier zat ik achterin een groepje, waarvan de eerste rijder de bocht verkeerd inschatte. Dat zorgde ervoor dat iedereen in de groep wat naar buiten drifte, waardoor er voor mij geen plek meer was op de weg. Geen vangrail – einde verhaal schoot door mijn gedachte – en het volgende moment lag ik 25~30 meter lager in een ravijn! Wonder boven wonder, had een flinke tak tussen mijn benen mijn val geremd, en voelde ik nergens pijn. Met behulp van Roel, zo steil was het, kon ik met fiets uit het ravijn klauteren. Na een korte mens en materiaal check kon onze weg dan vervolgd worden. Zonder drinken en eten welke ik tijdens de val verloren was. Al rijdende voelde ik nergens pijn, alleen over heel het lijf schrammen.
Nadat ik mezelf al fietsende herpakt had, kon aan een inhaalslag begonnen worden. Met behulp van motor Roel reden we zo weer naar voren in het veld. Bij passeren van diverse renners welke mijn val hadden mogen aanschouwen, kreeg ik verbaasde blikken (wat doe jij hier, jij hoort in een ambulance) tot opgeluchte reacties van “goed je te zien!”.
Op de technische trails nam ik wat gas terug, zo’n val gaat je niet in de koude kleren zitten. Om daarnaast ook van de qua omgeving mooiste etappe te kunnen genieten. Eindelijk kwam Livigno in zicht, na een vlak stuk afzien bij Roel in het wiel kregen we echter nog een aantal steile hellinkjes voor de kiezen. Hier voelde ik de gedane inspanningen wel en was het op voor mij. We konden onze plek nog wel vasthouden, maar daar was ook alles mee gezegd.
Als 24ste bolden we over de finish en ook in het klassement zakten we naar plek 24. Nu kon de werkelijk opgelopen schade opgemaakt worden. Lichamelijk voelde het allemaal prima, en via de EHBO welke de wonden goed schoon hadden gemaakt kon bij het hotel ingecheckt worden. Hier bleek dat mijn bovenbuis van mijn frame behoorlijk ingescheurd was… Gelukkig was Mike aanwezig met Shimano, en hij zorgde voor een epoxy verbandje om mijn bovenbuis! Nu afwachten hoe ik lichamelijk de nacht door zou komen en of ik het aandurfde verder te rijden op mijn geknakte Scott.
Transalp Stage 4: 73,55 km & 2573 Hoogtemeters
Ik vermoedde dat ik vandaag niet uit mijn bed zou kunnen van de spierpijn, maar alleen mijn schouder was een beetje pijnlijk. Zo besloot ik gewoon van start te gaan en bij vreemde geluiden in het frame dan toch alsnog te stoppen.
Na een steile startklim waar ik mentaal alles toch weer op een rijtje moest krijgen zaten we verder naar achteren dan normaal. Om op het overbruggingsstuk naar de Umbrailpass, met zijn 2800 meter hoogte het dak van de Transalp, helemaal stuk te zitten. Hier heeft Roel me er echt doorheen gesleept, echt een geweldige teampartner, hij week niet van mijn zijde, ondanks dat hij veel harder kon.
In de afdaling naar de Umbrailpass kon ik toch goed herstellen en de pas zelf liep eigenlijk boven verwachting! Eindelijk eens dat lekkere gevoel dat het goed loopt. Het laatste stukje was het echter tanden bijten, maar ik wist dat eenmaal boven een geweldig lange afdaling volgde van een kleine 20 kilometer. Hier durfde ik de fiets toch behoorlijk te laten lopen, en zo konden we diverse teams zelfs nog passeren.
Na nog wat steile knipjes aan het einde rolden we dik tevreden als 19de over de meet. In het klassement stegen we naar plek 22. De fiets vertoonde geen extra scheuren en fysiek begon ik me steeds sterker te voelen! Op naar stage 5!
Transalp Stage 5: 86,32 km & 3073 Hoogtemeters
De koninginnenrit van de Transalp, welke met de beklimming van de Gavia begon. Met behulp van Roel reden we ons naar een prachtige positie voor in het veld. Echter het eerste stuk van 4 kilometer van de afdaling die volgde was enorm lastig over rotsen-stenen en door scherpe hairpin bochten. Hier klapte ik ineens volledig dicht, en ging al glijdend en lopend naar beneden. Dit tot grote frustratie van Roel welke al zijn gedane werk om tot de positie te komen waar we lagen als sneeuw voor de zon zag verdwijnen.
De daaropvolgende klim kon Roel zich begrijpelijkerwijs moeilijk motiveren, en ik wilde hem niet nog meer teleurstellen. Ik kreeg (en wilde) nu ook geen hulp en ben op eigen kracht omhoog gereden. Dit ging wonderwel goed, en we kregen de duo’s die ons eerder voorbij staken in de afdaling weer in zicht. In de daaropvolgende lange afdaling naar Mezzana hervonden we onszelf helemaal en de laatste kilometers vlogen werkelijk voorbij. We haalden diverse teams in welke ons tempo absoluut niet konden volgen.
Zo finishten we als 17de om in het klassement weer een plekje op te schuiven naar 21. De moraal was weer terug, totdat duidelijk werd dat mijn frame verder aan het scheuren was. Dit was voor mij een enorme domper, als sportman wilde ik absoluut door, maar dit was naar mezelf en het thuisfront niet meer verantwoordt. Ik had het avontuur in mijn hoofd dan ook al afgesloten, was de terugreis al aan het regelen, totdat bij de dagelijkse pastaparty Bart opperde om zijn reservefiets te gebruiken.
Na hevige twijfel, mijn rug kan immers niet zoveel geks verdragen, besloot ik het toch te gaan proberen. Het was een maatje L, terwijl ik een XL nodig heb. Maar met wat aanpassingen leek ik er toch redelijk op te zitten.
Wat een dag weer zeg!
Transalp Stage 6: 88,24 km & 2364 Hoogtemeters
Vol goede moed vertrokken we richting Trento. Tijdens de eerste klim merkte ik al dat ik totaal verkeerd op de fiets zat en mij kracht niet over kon brengen. Tijdens de daarop volgende afdaling ging het in het begin nog prima, totdat ik een eerste schuivertje maakte, tel daarbij op het eerder in de week gebeurde voorval, remmen die niet goed pakten, vreemde fiets en houding en een steeds lastiger wordende afdaling. Dit zorgde voor veel onzekerheid en op het laatste dropje naar beneden maakte ik nagenoeg vanuit stilstand een onschuldig lijkende koprol in het gras/struiken. In mijn gedachten zette ik er meteen een punt achter, het was mooi geweest.
Echter bij opstaan schoot er een ferme pijn door mijn heup/rug. Ik kon moeilijk staan en besloot dan na bij komst van het rescue-team om niet zelf over de weg terug te fietsen maar met de bezemwagen terug naar Trento te rijden. Ik had Roel inmiddels doorgestuurd, en met het busje reden we overal achteraan om zo erg laat in Trento te arriveren.
Na het inleveren van mij stuurbordnummer drong het pas echt tot me door, ik kon mijn droom om een meerdaagse te vervolmaken niet uitdoen. Dit was een fikse domper, welke ik samen met de af en toe hevige pijnen moeilijk kon verdragen. Een DNF vandaag dus.
Transalp Stage 7: 53,30 km & 2042 Hoogtemeters
Na een vervelende nacht is deze etappe kort samen te vatten: DNS. Met de bus richting Arco waar de gedroomde finish lag. Samen met Mart het andere zeer sterk rijdende team Bart en Juul ondersteunend, en natuurlijk mijn teammaat Roel, welke liet zien hoe ongelooflijk sterk hij deze week was. Hij finishte als eenling achter het 8ste!! team, diep respect.
Na de afsluitende ceremonie, wederom een slechte nacht, ging het met de bus weer richting Imst waar ik door Lot werd opgepikt om naar Lermoos te reizen waar ik nog 1 week vakantie zou gaan vieren, nagenietende van de Transalp. Nou, dat viel me zwaar op de maag en het avontuur kreeg nog een vervolg. Omdat ik ook reeds 3 dagen last van een ontstoken oog had besloot ik in Lermoos maar meteen naar de huisarts te gaan. Na een kort onderzoek aan de rug, lag ik 5 minuten later vastgesnoerd in een ambulance op weg naar het ziekenhuis 25 kilometer verderop. Na diverse foto’s van heup en rug bleek ik gelukkig niets te hebben gebroken en mocht/kon eindelijk naar de familie. En met pijnstilling zijn we na een aantal dagen toch stilletjes aan op een erg rustige manier aan het genieten van de vakantie.
Mijn speciale dank gaat uit naar Roel, welke mij last moment wilde vergezellen! Tevens naar Bart, Juul, Henk en Rob welke er een gezellig samenzijn van maakten en voor een gezonde onderlinge strijd zorgden. En nogmaals Bart voor het lenen van zijn reservefiets om zo toch te kunnen proberen om uit te fietsen. En niet te vergeten Mart welke op veel plekken voor de perfecte verzorging zorgde!
Zillertal Bike Challenge
Finkenberg, 01-07-2016
Deze wedstrijd stond in de planning als laatste voorbereiding op de Transalp, totdat mijn Transalp partner zijn pols brak. Toen besloot ik van deze wedstrijd maar het hoofddoel te gaan maken. Zo werd met een bont gezelschap afgereisd richting Zillertal om daar de 199 kilometer en 9.213 hoogtemeters te overwinnen.
Etappe 1: 73.8 kilometer & 2.949 hoogtemeters
De eerste etappe, iedereen is nog fris, en gaat traditioneel veel te hard van start. Mede doordat alle 3 de afstanden (je hebt ook nog een middel & korte afstand) tegelijk van start gingen was het erg onoverzichtelijk. Gezien de zwaarte van wat allemaal komen ging had ik besloten om meteen mijn eigen tempo te pakken en niet proberen aan te klampen.
De profs leken werkelijk tegen de berg op te vliegen, en waren dan ook snel uit het zicht verdwenen. Ik kwam met 2 Belgische renners te rijden. Ik kon hier maar net volgen, maar wist dat ik na de eerste klim op het tussenstuk niet alleen moest komen te zitten. Mezelf verontschuldigend heb ik mezelf in het wiel gezet, ik had echt niets over. Met de tweede en laatste klim van 15 kilometer in het vooruitzicht leek me dat het verstandigste, om dan zo lang mogelijk aan te gaan klampen.
Een van de twee bleek zichzelf te hebben overschat en was weg. Ik moest alle zeilen bijzetten om de ander te volgen. Geen idee op welke plek ik reed, werd ineens vanaf de zijkant geroepen dat we op plek 16 en 17 overall reden. Dat gaf me net dat zetje om bij te blijven.
Zo kon gezamenlijk de laatste lange afdaling begonnen worden. Waar onderaan een technische singletrail de kramp tot achter mijn oren schoot. Ik kon even niets meer op het vals plat stukje wat volgde. De vogel was gevlogen en ik moest alleen verder. Gelukkig zakte de kramp weg, en kon de snelle afdaling vervolgen. Hier had de Belg een afslag gemist, welke ik wel dus met snelheid kon nemen om alvast een heel stuk klim op te rijden.
Het gaatje wat ik sloeg wist ik tot de finish te behouden. Dit was goed voor een 16de plek overall en 3de in mijn leeftijdscategorie op 1’28” achter de leider.
Etappe 2: 73.8 kilometer & 3.194 hoogtemeters
Na een goede nachtrust, moesten we weer vroeg op voor de volgende beproeving. Ik voelde me nog wonderbaarlijk goed en kon op de eerste lange klim meteen een stevig tempo onderhouden. Hard genoeg om wat sneller gestarte renners op te pikken, en de mannen in mijn wiel te lossen. Zo begon ik alleen aan het laatste erg steile stuk van de klim. Stijgingen van >20% waren normaal hier. Met als knaller het laatste stuk van 35%. Ik had het gevoel dat ik stilstond en elk moment weer ingehaald zou worden. Het laatste stuk moest zelfs lopend afgelegd worden.
Eenmaal boven kon aan een mooie afdaling begonnen worden waar diverse sneeuwvelden doorkruist moesten worden. Mijn veldrit achtergrond kon ik hier goed gebruiken en kwam er dan ook goed doorheen. Ik nam zo een mooie voorsprong op mijn achtervolgers en kon na de afdaling langzaam naar een renner voor me rijden. Deze haalde ik net voor de top van de tweede klim bij.
Zo kon gezamenlijk aan de afdaling begonnen worden om daarna de laatste 9 vlakke kilometers aan te vallen. Maar man man, wat ging die kerel hard naar beneden, ik kon/durfde hem niet te volgen. Maar gelukkig was hij zo verstandig om beneden te wachten om toch samen te kunnen werken naar de finish. Hij reed in een jongere leeftijdscategorie, dus geen concurrentie!
Zo kwamen we gebroederlijk als 13de en 14de overall en 1ste in mijn leeftijdscategorie over de finish. Blijkbaar had ik behoorlijk huis gehouden, want ik schoof op naar plek 13 overall en 1ste in mijn leeftijdscategorie met dik 11 minuten voorsprong!
Etappe 3: 51.2 kilometer & 3.070 hoogtemeters
Vandaag voelde ik de gedane arbeid van de 2 afgelopen dagen erg goed in de benen. Ik hield maar voor ogen dat de concurrentie dat ook zo zou voelen. Deze laatste etappe was er echter een met vele steile lange klimmen finishend op een gletsjer op dik 2600 meter hoogte.
In het begin liep het nu stroef, maar al snel werden de stijgingspercentages wat minder (of mijn benen beter!) en kreeg ik vertrouwen in een mooie afloop! Met 3 man werd de eerste klim volbracht, waarna een mooie afdaling volgde. Hier was de snelheidsduivel van gisteren zo weer uit het zicht. Met de andere begon ik op het daar op volgende vals plat stuk naar de laatste klim van de 3-daagse.
Highway to Hell, zo zou je hem ook kunnen noemen. Het eerste stuk liep nog lekker en hier pakten we ook de snelle daler terug. We doorkruisten nog wat beekjes, passeerden nog wat watervallen. Ik begon langzaam te beseffen dat ik mijn leeftijdscategorie zou gaan winnen, wat me extra kracht gaf om ook nog van de omgeving te kunnen genieten!
Totdat aan de laatste 4,5 kilometer begonnen moest worden! 650 hoogtemeters op die afstand betekend voor velen lopen. Ik kon het lang uitstellen, maar halverwege kwam toch het moment dat ik van de fiets moest. Snel omkijkend zag ik de 2 man niet meer, zij zaten blijkbaar nog meer kapot. Even verder kon ik weer fietsend verder om zo zwoegend naar de finish op de gletsjer te kruipen.
Hier passeerde ik als 13de de meet en wederom als 1ste van mijn leeftijdscategorie. Wat een geweldig gevoel geeft dat op die grote hoogte. In het overall klassement schoof ik nog een op naar plek 12 als eerste niet licentierijder en mijn leeftijdscategorie won ik met een half uur voorsprong op de nummer 2!
Zo eindigde een heel gezellig weekend met een voor mij topprestatie welke voorlopig wel in mijn geheugen gegrift blijft. Mede gezien het fijne gezelschap waar ik mee gebivakkeerd heb. Na even geduld te moeten hebben mocht ik dan op het podium mijn trofee + gratis deelname 2017 in ontvangst nemen!
Zo dacht ik mijn eerste seizoenshelft geweldig te hebben afgesloten, totdat ik weer thuis kwam bij mijn lieve schatten! Daar bereikte mij het heuglijke bericht dat iemand mij toch wil vergezellen tijdens de Transalp. Zo valt toch alles mooi op zijn pootjes terecht, wordt gelukkig vervolgd dus.
Marathon met omleiding
Amerongen, 25-06-2016
Waar eigenlijk het Open NK bij de Rursee op de planning stond op 26 juni, werd het 25 juni een marathon in Amerongen wegens andere verplichtingen op zondag. Voor mij een laatste test/inspanning voor de Zillertal Bike Challenge en de Transalp.
Samen met Lot en Thijs kwamen we in de mooie bossen van de Utrechtse heuvelrug aan. Waar na een korte voorbereiding aan de 6 ronden van 17 kilometer begonnen kon worden. Ik vatte meteen voorin post om na een tijdje zelfs op kop te gaan rijden. Het was veelal smal en zo had ik mooi vrij baan voor me. Echter na 5 minuten koers waren we de linten al kwijt. Naar later bleek waren op een kruising de linten verhangen. Met een grote groep van 35 man toen wat door de bossen gedwaald om na 12 kilometer weer bij start/finish te komen. Hier werd ons verzekerd dat er een tijdscorrectie zou plaatsvinden en dat we gewoon door konden koersen.
Zo gezegd zo gedaan, het tempo ging meteen weer de hoogte in en al snel kwamen we met vieren op kop te rijden. Het tempo wisselde hier erg veel, op het eerste zwaardere deel met klimmen ging het eigenlijk net te hard voor me, terwijl op het tweede vlakkere deel het voor mijn gevoel weer rustiger aan ging.
Ik probeerde op de singletracks zoveel mogelijk op kop te zitten om niet door achterblijvers op achterstand te komen. We bleven zo 5 ronden bij elkaar jo-jo-en in rondetijden van: 32:58 – 37:00 – 37:27 – 37:56 – 37:07. Hieruit bleek dat de eerste ronde nog niet eens zo heel veel sneller was en de rest vrij constant.
De laatste ronde dan. Hier ging ik ervoor om op het eerste deel zoveel mogelijk op kop te rijden om zelf het tempo te kunnen bepalen. Gezien de ervaring van de eerdere ronden leek me het onhaalbaar, maar wie niet waagt die niet wint. Wonderwel lieten ze me op kop spartelen en zo kon na de klimmen de balans opmaken. 1 van de 4 was ineens verdwenen, en het tweede deel van de ronde moest ik toch kunnen volgen.
Dat lukte inderdaad ook, maar vlak voor de finish zaten nog 2 steile knipjes. Hier gebeurde waar ik eerder in de ronde ook al bang voor was. Mijn 2 companen gingen op de pedalen staan, sloegen een gaatje, en dat kreeg ik niet meer dicht. Zo bolde ik na een laatste ronde van 37:23 als derde over de meet. Tevreden met de wedstrijd en de uitbundige support!
Na eerst een tijdstraf van 5 minuten te hebben gekregen besloot de jury uiteindelijk de totale groep (welke in ronde 1 verkeerd gereden was) niet te klasseren voor de huldigingsuitslag, maar wel in de gepubliceerde uitslag te laten staan. Zo kon het dus zijn dat de 14de in de uitslag, met een achterstand van meer dan 26!! minuten op het koptrio werd uitgeroepen tot winnaar. Daar mag iedereen het zijne van denken. Voor mij was het een goede training en we konden een keer direct na de wedstrijd richting Berlicum om voor te gaan bereiden op mijn 39ste verjaardagsfeestje. En deze laten we echt niet verpesten door deze jurybeslissing!
5. Erndtebrucker MTB Marathon
Erndtebruck, 19-06-2016
Om nog wat extra wedstrijdritme op te doen ben ik met vrouwlief en zoon Thijs op vrijdag al af gereisd naar Hilchenbach voor een korte vakantie icm de Erntebrucker MTB Marathon. Na een mooi ritje op vrijdag, een lange wandeling zaterdag (niet de ideale voorbereiding maar wel zo gezellig!), was het op zondag tijd voor de marathon over 91 kilometer met 2300 hoogtemeters.
Waar de voorspellingen een droge zaterdag en zondag beloofden, was het vanaf zaterdagmiddag veel regen en lage temperaturen. Pas op zondagochtend ging de regen over in miezer waarin wij om 9:00 van start gingen voor onze wedstrijd.
Na een geneutraliseerde start door het dorp werden we de zeiknatte en gladde paden op gestuurd. Hier kon ik me mooi voorin handhaven, zelfs even een stuk op kop rijden om zodoende het opspattend water van mijn voorganger te ontwijken. Maar na zo’n 8,5 kilometer werd ik toch echt op mijn plek gezet door een tweetal. Zij reden bergop een tandje groter, en ik kon niet volgen. Wel was mijn tempo hoog genoeg om de rest achter te laten.
Zo kwam ik al heel erg snel alleen te rijden, wat op zo’n nat parcours niet eens zo vervelend is. De benen voelde goed en ik kon een lekker tempo draaien. De koplopers waren inmiddels volledig uit zicht, maar achter mij kroop 1 renner steeds dichterbij. Op de steilere stukken sloot hij telkens bijna aan, waarna ik hem op de tussenstukken weer op redelijke achterstand wist te rijden.
Op zo’n 30 kilometer zag ik ineens de 2 koplopers weer. Ik besloot om mijn eigen tempo te blijven rijden en niet overhaast te willen aansluiten. Ook hier verloor ik op de steilere stukken terrein om op de vlakkere stukken weer dichterbij te komen. Na 40 kilometer stond dan 1 van de koplopers met lek langs de kant, wat mij dus voorlopig de 2de plek in de wedstrijd opleverde.
Op 50 kilometer, waar ik mijn eerdere achtervolger reeds was vergeten, sloot deze opeens aan. Om meteen weer gelost te worden op een lange valsplat klim. Daarna heb ik hem niet meer gezien. Wel kwam de eenzame koploper weer in het vizier. Ondanks dat ik mijn eigen tempo hield wist ik toch bij hem aan te sluiten. Ik merkte echter wel dat hij op de klimmen een maatje te groot was.
Toch kon ik redelijk lang volgen, maar op zo’n 75 kilometer, op een steil puistje, was het dan weer gedaan. Geconcentreerd in de gladde afdalingen en alles gevend op de klimmen bereikte ik na 80 kilometer een splitsing. Hier stond een beste man van de organisatie welke niet wist welke kant ik uit moest. De verder prima georganiseerde en uitgepijlde marathon zorgde hier voor enorme stress aan mijn zijde.
Het zal wel de vermoeidheid geweest zijn, maar ik besloot uiteindelijk het bordje "ziel – 4 kilometer" te volgen. Ik zat met de 91 kilometer in mijn hoofd, en 80+4 is in mijn ogen nog steeds 84. Gelukkig bleek dit de juiste keus, en zo kon ik na 85 kilometer als 2de finish passeren op zo’n 40 seconden van de winnaar!
Dit was tevens goed voor een 2de plek in de Senior 1 klasse. En zo kon na een mooie marathon een verse worst plus trofee in ontvangst genomen worden. Zoon Thijs mocht op vaderdag natuurlijk niet op het podium ontbreken.
Wielerfestival Montferland Marathon
's-Heerenberg, 05-06-2016
Vandaag stond het wielerfestival Montferland op het programma, een snelle marathon over 3 ronden van 35 kilometer met 600 hoogtemeters per ronde. Waar ik vorig jaar nog voor 2 ronden koos, wilde ik het dit jaar eens tussen de grote jongens proberen, zeker met het oog op de naderende Transalp!
Gesterkt door vrouw- en zoonlief zorgde ik dat ik tijdig in het smalle start vak stond, om zo enorme inhaal ellende te voorkomen en proberen meteen met de eerste mee te glippen. Na de start was het enorm wringen op de eerste lange rechte aanloop stroken. Ik wist me redelijk te handhaven, maar dat hoge tempo in het begin blijft lastig. Toen de eerste stofwolken opgetrokken waren kon ik nog net bij een omvangrijke groep aanpikken.
Hier lag het tempo eigenlijk net te hoog voor me, op de klimmen moest ik telkens lossen, maar op de niet te lastige stroken kon ik telkens terug aan sluiten. Maar ik had het idee dat me dat geen 3 ronden ging lukken, zeker gezien de enorme warmte waar ik geen fan van ben. Toch lukte het me de eerste ronde aan te blijven klampen in de nog steeds grote groep en aan de tweede ronde te beginnen. Blijkbaar de tweede groep achter de 4 koplopers, nog niet zo verkeerd.
Het eten en drinken ging moeizaam door het enorme tempo en de hoge temperatuur. Nergens een rustmoment, zelfs op de vlakkere stroken werd een enorm tempo ontwikkeld >40 km/u. In de tweede ronde kon ik toch wat makkelijker volgen, waarschijnlijk door het iets lagere tempo. Nu moesten er ook wat mannen lossen uit de groep en werd het wat overzichtelijker.
Al was het mij een volkomen raadsel op welke plek ik inmiddels reed. Met ingang van de derde ronde was ik immers al 70 kilometer aan het knokken om bij te blijven. De warmte begon me nu echt parten te spelen, en voelde de krachten weg vloeien, en erger, de kramp op komen zetten. Maar blijkbaar had ik daar niet als enige last van. In deel 2 van de laatste ronde waar de klimmen wat langer/steiler/sneller achter elkaar kwamen sloeg onze groep volledig uit elkaar.
Ik had het gevoel dat ik stilstond, maar tov de anderen ging het blijkbaar nog snel genoeg om de meeste achter me te laten. Nog steeds geen idee op welke plek ik reed, een enorme berg (dove) achterblijvers inhalend, was het een gevecht tegen de kramp en mezelf om snelheid proberen te houden.
Eindelijk kwam ik dan op de wat vlakkere stroken naar de finish toe, waar ik totaal leeg gestreden als 9de de finish wist te passeren. Dit was goed voor een 6de plek in mijn leeftijdscategorie. In een tijd van net niet binnen de 4 uur en een gemiddelde snelheid van dik 26 km/u! Het duurde dan ook even voordat ik bij positieven was, maar nadien kon gezamenlijk aan de terugreis begonnen worden, waar zoonlief Thijs meteen zijn ogen sloot, moesten wij ze nog even open houden!
Nadat alles aan kant en gegeten was, ploften we pas om half 9 op de loungeset om te proosten op een sportief geslaagd weekend!
Luxemburg Cycling & Mountainbike Tour
Houffalize, 08-05-2016
Een 3-daagse mtb koers vanuit Houffalize, dat een mtb-marathon me best goed af gaat weet ik inmiddels, maar een 3 daagse beproeving is toch weer heel wat anders. Weer een nieuwe ontdekkingsreis, hoe hard ga je van start, hoe goed herstel je van de inspanning, voeding en ga zo maar door!
Etappe 1: 103,8 Kilometer & 2336 Hoogtemeter
Aftasten, veel nerveuze coureurs, en stralend weer. Ik had geen strijdplan gemaakt, maar gewoon besloten om te kijken hoe het in de wedstrijd zou gaan. In het begin natuurlijk veel duwen en trekken in de in mijn ogen veel te grote kopgroep. Ik voelde me goed en besloot dan ook eens lekker door te trekken op wat lastige smalle passages. Zo werd de groep snel uitgedund en was het wat overzichtelijker.
Na deze eerste fase merkte ik dat 1 coureur er toch wel bovenuit stak en ik deze niet kon volgen. In de achtervolgende groep had ik werk genoeg om te kunnen volgen. Maar ik weet dat ik gedurende de wedstrijd altijd beter wordt, dus klampte aan. De rollen draaiden dan ook ineens langzaam om en ik werd van aanklamper ineens de motor van de achtervolgende groep.
Dit ging zo goed dat ik op kilometer 50 al alleen op plek 2 kwam te rijden. Deze gingen overigens in 2 uur koers voorbij, tempo was dus aanzienlijk. Ik kon lekker blijven rijden, al werd de terugweg wel enorm zwaar met de harde wind tegen. Nooit even in het wiel kunnen rijden, maar het draaide erg lekker. De kilometers vlogen voorbij, totdat ik met nog 10 kilometer te gaan ineens geen bordjes meer zag.
Toch rustig gebleven, en na wat zoeken en een extra klim om terug op het parcours te komen kon ik mijn weg vervolgen. Later bleek ik ruim 8,5 minuut verloren te hebben. Doordat ik toch lichtelijk gefrustreerd was teveel gegeven in die laatste 10 kilometers.
Uiteindelijk bleek ik toch nog als 3de te zijn gefinisht na 4 uur en 34 minuten. Maar wel met 15 minuten achterstand op de uiteindelijk winnaar. Daarna goed verzorgen, drinken, eten en op tijd in bed, al valt dat niet mee met mijn 2 lieve schatten die zeker ook aandacht verdienen.
Etappe 2: 100,3 Kilometer & 2324 Hoogtemeter
Na een goede nachtrust voelde ik me toch nog behoorlijk goed en begon dan ook met vertrouwen aan dag 2. De start verliep al een stuk rustiger, iedereen kent zijn plek een beetje. Veelal dezelfde mannen vooraan, maar waar ik gisteren goed kon volgen, was het vandaag al snel een kopgroep van 3 man die wegreed. Met daarna nog 3 man waaronder ik.
Eigenlijk hing ik er een beetje tussen, de eerste 3 reden net te hard bergop, en aan de 2 man bij mij had ik niet veel, die waren blij dat ze mij weer konden volgen. De eerste 3 reden echter nooit ver weg en op een lastige modderpassage kon ik toch weer terug aansluiten. Maar zwaar zou het worden vandaag, zeker gezien de enorme stijgingspercentages (>30% was geen uitzondering) in combinatie met het warme weer.
Bij de eerste verzorging kreeg ik gelukkig een bidon water toegereikt. Zodat ik mijn eigen drankvoorraad kon sparen. Ik reed immers zonder prive-verzorger deze 3-daagse. Op een verwarrende splitsing raakte we 1 man kwijt en vervolgden we onze weg met drieen. Nu volgde een zone met veel steile klimmen, en bleek ik toch een te zwaar verzet (36 kleinste voorblad) bij te hebben. Ik kon lang volgen, maar bij weer een monsterklim schoot de kramp in beide hamstrings en moest ik ze toch echt laten gaan. Na even rustig te hebben gereden kon ik toch weer tempo pakken, maar de vogels waren gevlogen. Ook vandaag op de terugweg veel wind tegen, waar ik in mijn eentje tegenop moest boksen. Want naar later bleek bleven de eerste 2 bij elkaar, en kregen zelfs hulp van de eerder verkeerd gereden man uit de kopgroep welke ploegmaat was van de leider in koers.
Eenmaal bij de finish bleek de schade een viertal minuten, wat me nog meeviel. Ik zag toen ook de man die verkeerd reed en mijn verbazing schetste dat hij gewoon in de uitslag stond. Ik heb toen even vriendelijk duidelijk gemaakt dat ik hier niet zo content mee was. En zo was de 3de plek in de etappe wederom voor mij, en schoof ik zelfs een plekje op in de algehele ranking. Nu 19 minuten achter de leider na 4 uur en 39 minuten koers.
Etappe 3: 90,8 Kilometer & 2642 Hoogtemeter
Gezien de hoogtemeters zou vandaag wederom een erg zware etappe worden. Zeker met het gevoel in de benen, al die (te) steile klimkilometers hadden er toch behoorlijk in gehakt. Maar eenmaal van start voelde het niet eens zo slecht. Maar dat was mede te wijten aan het feit dat het tempo lager lag. Te merken aan een ruime kopgroep.
Bij de eerste echte heuvelpassage sloeg na de eerste klim mijn ketting tussen mijn frame en crank, wat me aan de voet van de direct volgende klim behoorlijk wat tijd kostte. Eenmaal weer op pad duurde het even voordat ik de verbrokkelde kopgroep kon oprapen en aansluiten bij de leider in het algemene klassement. Bleek dat een 2-tal mannen reeds weggereden waren.
De leider in koers had echter besloten mijn achterwiel te houden. En aangezien 1 van de koplopers op 20 minuten stond, kon ik het niet helemaal laten lopen. Zo begon ik alleen aan de achtervolging en bleef uiteindelijk alleen de klassementsleider in mijn wiel plakken. Bij wederom een mega-steile klim pikten we een van de koplopers op, welke meteen moest lossen. De andere was echter de man die mijn 2de plek nog kon bedreigen. Ik had me inmiddels neergelegd bij het feit dat ik de leider toch niet kon lossen.
Dus geen idee hebbende hoeveel achterstand we hadden werd ik gedwongen te blijven rijden. Op de terugweg was de wind wederom niet mijn vriend. De kilometers gingen vandaag tergend langzaam, maar met nog 15 kilometer te gaan kreeg ik eindelijk te horen dat we maar zo’n 5 minuten achter lagen. Geen reden tot zorgen, en proberen heelhuids de finish te halen.
In de laatste kilometers werd het worldcup parcours Houffalize van weleer aangedaan. Hier liet mijn compagnon het lopen, hij was immers verzekerd van de eindzege, en de dagzege was ook al weg. Zo kon ik vandaag na 4 uur en 31 minuten de 2de plek binnenhalen, 2de in het eindklassement en 3de in het bergklassement waarvan ik niet eens wist dat die er was. Een mooi resultaat van een loeizware etappekoers. Dat bleek wel toen ik nog 5 kilometer heuvelop terug moest fietsen naar het appartement, nog nooit zo kapot gezeten!
UCI Mountainbike Marathon Series
Houffalize, 30-04-2016
Een week voor de LCMT 3-daagse welke ook vanuit Houffalize verreden wordt, vandaag een laatste serieuze test tussen de “grote jongens”. De ROC D’Ardenne marathon met 83 kilometer, 2350 hoogtemeters en heel veel modder zou een echte beproeving worden. Ruim 250 licentie coureurs en 1200 in totaal gingen deze uitdaging aan.
Met vaste verzorger Paul op vrijdagavond al richting Houffalize gereden om vandaag op het gemak om 9 uur klaar te staan in het startvak. Eens een keer niet vooraan, het eerste vak was immers gereserveerd voor de hardrijders. Kon zo als 70 a 80ste opstellen.
Na het startschot was het meteen steil omhoog over het asfalt, waar ik het idee had dat iedereen me passeerde. Boven gekomen meteen door een weide naar beneden over een “geultjes-pad”. Erg glad & lastig, hier zouden er nog vele van volgen. Over prachtig technische paden met keien & boomwortels, door beekjes, over bruggetjes, hele steile klimmen en prachtige uitzichten vervolgde ik de wedstrijd.
Op het eerste meetpunt kwam ik pas als 72ste door. Niet wat ik gewend ben, maar ach, met betere tegenstand en het mooie parcours ging het voor mijn gevoel helemaal niet zo slecht. Ik kon goed tempo blijven houden en pikte regelmatig toch iemand op. Ook qua techniek ging het best aardig, vaak zat ik in het juiste spoortje om zo naar een concurrent toe te rijden of om ervan weg te rijden.
Op meetpunt 2 was ik inmiddels opgeschoven naar plek 52, terwijl dat bij meetpunt 3 42ste was geworden. Nu zou mijn sterke eindschot moeten komen, maar ik merkte dat de echte topvorm nog niet aanwezig is zo vroeg in het seizoen. Stilvallen deed ik ook niet, dus zo kon ik na 4 uur en 23 minuten de 42ste plek veilig stellen.
Wetende dat de eerste 40 UCI-punten kunnen scoren, en plek 40 maar 20 seconden voor me finishte, baal ik wel een beetje. Had toch mooi geweest om op mijn 38ste de primeur van UCI-punten te hebben!
Kofax Hel van Groesbeek
Groesbeek, 03-04-2016
Na het kleine succesje vorige week in Apeldoorn was het deze week koers tijdens de Kofax Hel van Groesbeek. Een wedstrijd over een ronde van 35 kilometer welke 1x, 2x of 3x gereden moest worden. Aangezien deze wedstrijd erg geliefd is en je snel in moet schrijven, koos ik op dat moment voor 3x 35 kilometer. Maar na de maand februari waar ik behoorlijk wat ziek ben geweest en dat mijn voorbereiding dusdanig verstoord heeft, besloot ik om mijn inschrijving om te laten zetten naar 2x 35 kilometer.
Om 10:00 uur klonk hiervoor het startschot voor de 430 deelnemers. Het tempo ging meteen de hoogte in en zou niet meer stil vallen. Ik kon, net als in de vorige editie mijn Scotty nog net aanhaken bij de eerste groep van een man of 12. Door de vele snelle bochten was het zaak om op te schuiven, om zo iets meer op mijn gemak te kunnen rijden. Maar ik reed op dat moment op mijn maximum.
Ik hoopte erop dat het even stil zou gaan vallen, maar na zo’n kilometer of 18 besloot ik toch mijn hoofd te buigen. Ik zou dit nooit 70 kilometer vol gaan houden, en besloot mijn eigen tempo te gaan rijden. De klimmen iets minder hard, maar flink tempo op de tussen stukken. Ik kwam zo in een groep van 4 te rijden voor plek 8 t/m 11. Hiermee begonnen we ook aan de tweede ronde.
Al snel kregen we een 3-tal in het vizier van de eerdere kopgroep. De andere 3 van mijn groep vonden het leuk om zsm aan te sluiten. Ik moest weer even een gaatje laten, maar op karakter wist ik toch weer aan te sluiten. Nu kregen we ook veelvuldig te maken achterblijvers. In een oplettend moment schoot ik als eerste een lange afdaling in, waarin ik nog wat achterblijvers wist te passeren. Zo kon ik mooi een voorsprong pakken om in de eerst volgende lange klim niet meteen gelost te worden. Ik bleef hier mijn eigen tempo rijden, met het idee, die 6 komen zo erover gevlogen.
Maar net voor de top sloten er maar 3 man aan, waarna we aan de laatste circa 20 kilometer konden beginnen. Langzaam begonnen de mannen om mij heen er door te zakken, terwijl mijn sterkste koersdeel nog moest komen! Zo losten we 2 man uit onze groep, en pikten we nog 1 van de eerdere koplopers op. Ik was de tel inmiddels kwijt geraakt, geen idee voor welke plek ik aan het rijden was.
Met nog een kilometer of 8 te gaan pikten we weer een geloste op, om na wat snelle paden aan de laatste heuvelzone te beginnen. Hier had ik nog wat meer over als mijn companen, en wist ik ze dan ook los te rijden. Het was nu tandenbijten, maar ik wist het tempo vast te houden tot de finish. Waar ik tot mijn verbazing als derde overall de finish passeerde! Uiteindelijk mocht ik 2x het podium betreden, ook nog eens voor mijn leeftijdscategorie waarin ik als tweede finishte. Dus 2 bossen bloemen voor het thuisfront, daar kun je mee thuiskomen.
Seizoensopening op de Veluwe
Apeldoorn, 26-03-2016
Vandaag de eerste wedstrijd van seizoen 2016. In het Orderbos te Apeldoorn was een snelle ronde uitgezet van 35 kilometer. Deze kon 1, 2 of 3 maal gereden worden. Ik koos zo vroeg in het seizoen voor de 70 kilometer variant. Nadat de start een half uur uitgesteld was wegens (te) grote drukte aan de inschrijftafel, was ik nog te laat om op te stellen voor in het startvak.
Van achteruit zou ik wel zien waar het schip zou stranden, lekker rijden was het plan. Met de start kon ik echter al meteen wat opschuiven, om de grootste opstoppingen voor te blijven. Met de omvangrijke kopgroep steeds in het vizier kon ik langzaam verder opschuiven zonder over mijn toeren te gaan.
Uiteindelijk lukte het me toch redelijk snel om Scotty aan te haken in de kopgroep. Hier zat ik eigenlijk best op mijn gemak te rijden. Kon snel opschuiven om zo rond plek 4~5 te rijden. Niet op kop, lekker uit de wind en toch het overzicht. Ook toen er wat tempoversnellingen geplaatst werden en er telkens wat mannen moesten lossen kon ik redelijk eenvoudig aanhaken.
Zo werd de eerste ronde eigenlijk vrij snel afgeraffeld om met 5 man aan de 2de en laatste ronde te beginnen. Nu ging het tempo nog wat omhoog en begon ik het wat lastiger te krijgen. Voor mij was het aanhaken gezien het feit dat de andere 4 in de <30 jaar categorie reden. Handhaven was automatisch winst in de 30-40 jaar categorie.
Vrij snel moest er weer 1 lossen, en op de eerste langere singletrack glipten 2 man handig wat achterblijvers voorbij, waar ik en nog iemand bleven hangen. Zo waren de vogels gevlogen, en ook vrij snel uit het zicht, ze reden gewoon harder. Bij mijn compaan was het beste er ook vanaf, en behoudens wat korte kopbeurten heb ik veelal alleen het tempo hoog proberen te houden.
Dat dit lukte bleek wel uit het feit dat ik opeens alleen reed, en nog mooier, ik kreeg weer zicht op de nummers 1 en 2, die inmiddels elkaar ook gelost hadden. Nummer 2 in koers moest er vrij snel aan geloven, en ook lossen uit mijn wiel. Nu zat ik niet ver meer achter de koploper, maar de finish kwam inmiddels ook in zicht. Het werd een strijd van man tegen man, maar ik moest mijn meerdere erkennen. Kon niet meer in zijn wiel komen.
Zo bolde ik toch mooi als 2de overall en eerste senior 1 over de finish, veel meer dan ik gehoopt en verwacht had. Zo kon ik onder een stralend zonnetje de eerste bloemen van 2016 in ontvangst nemen, trots!
Seizoen 2016
Berlicum, 14-03-2016
Na in 2014 alleen halve marathons te hebben gereden heb ik vorig jaar al wat gesnuffeld aan het hele marathon werk. Dit ging eigenlijk boven verwachting goed, zodat ik een jaartje eerder dan de langetermijnplanning, een lang gekoesterde wens in vervulling ga laten komen. Een meerdaagse MTB-marathonwedstrijd rijden. De afgelopen weken heb ik een gedegen planning in elkaar gestoken (zie kalender) om samen met teammaat Jos Kaal optimaal geprepareerd aan de start te staan van de Transalp 2016. Deze 7-daagse etappekoers is van 17 t/m 23 juli en kent 520 kilometer en 17.750 hoogtemeters. In de voorbereiding ga ik dan 2 maal een 3-daagse rijden en nog wat losse marathons om voldoende kilometers/hoogtemeters te maken.
Deze week ben ik na een weekje heerlijke wintersport de trainingen begonnen. Ik heb dan ook heel veel zin in dit nieuwe avontuur. De aanloop naar en de Transalp zelf zal ik natuurlijk zo goed als mogelijk verslag leggen zoals altijd.
Tevens nieuw voor mij is dat ik een aantal wedstrijden als training ga rijden. Dus niet naar het resultaat kijken, maar puur voor de opbouw naar de Transalp. Te beginnen op 26-3 (Apeldoorn) en 3-4 (Groesbeek).